İnsan dedin çocuk.
İnsan ellerinin topraktan bir dünya olduğunu söyledin.
Oğuz Atay insanlığa gidemeyen yolları yazdı.O yolların ortasında gözlerini sadece yerin yüzüne dikmiş, mutluluğunu gözünden süzemeyen eşyalaşmış insanı yazdı.
Merhamet okyanusun ortasına terk edildi.
İnci misali gömüldü.Sevgi zincirlerle bağlandı, çölün ortasında bırakıldı.Ve adalet en yüksek gökdelenlerin sonuncu katında yalnızlaştırıldı.

Gitme o yoldan çocuk , çiçekleri taşlarla ezdiler.
Çiçekleri sevmeyi öğrenemediler.
Ve eğer dünyadaki güzellikleri istemezlerse önce çiçekleri ezerler .Sen gözlerini mavinin gökçesiyle doldur.Gözlerin gökyüzüyle baksın.Yıldızları işle yüreğine de merhamet tüm dünyayı sarsın.Severek yürü yollarını da, hangi yolda olursan ol adalet ellerinden serpilsin.
Küçük bir çocuğun dünyasıyla gelecek umutlar.Merhametli gözleriyle, sevgili elleriyle, adaletli adımlarıyla…