Bugün sana, kalbinin sessizliğine kulak vermeni hatırlatmak istiyorum. Dışarıdaki gürültü ne kadar çok olursa olsun, senin iç dünyan daima bir sığınak. Orada, zamanın ve mekânın ötesinde bir yer var; sadece seninle ve varlığınla dolu. İnsan bazen kaybolduğunu hisseder, ama aslında kaybolmak, ruhun kendi derinliğine inmesi için bir davettir.

Her gün yüzleştiğin zorluklar, sana ayna tutar. İnsanlar, olaylar ve duygular, sadece geçici birer surettir; gerçek olan, bunların ötesindeki senin özündür. O öz, ne kırılır ne azalır; yalnızca sen farkına varamadığında bir gölge gibi görünür. Gölgeyi kovalamak yerine onu anlamaya çalış. Çünkü gölgeyi kabul ettiğinde, ışığın kendiliğinden ortaya çıkar.

Sabır, en güçlü öğretmendir. İnsan çoğu zaman acele eder; cevabı hemen ister, huzuru hemen bulmak ister. Oysa ruh, sabırla olgunlaşır. Her nefes, bir harf; her an, bir cümledir. Tüm hayat, sonsuz bir kitaptır ve sen her sayfada biraz daha olgunlaşırsın.

Sevgi, tasavvuf yolunun en yumuşak, en derin kıyafetidir. Onu başkasında arama; önce kendine duy. Kendini sevmek, bütün kainata açılan kapıyı aralamaktır. İnsan, içindeki boşluğu başka birinde doldurmak ister, ama asıl doluluk, kendi ruhunu anlamaktan doğar.

Unutma ki her karanlık, ışığa bir davettir. Kimi zaman acı, kimi zaman hüzün gelir; hepsi seni kendine doğru çeker. Direnme; bırak akıp gitsin. Çünkü su, akarken temizlenir; ruh da kabul ettikçe özgürleşir.

Ve en önemlisi: Yolculuğun kendisi, hedefinden daha değerlidir. Varacağın yer değil, attığın her adım, içindeki sırları çözmene, kendi melodini duymana vesiledir.

Kalbini açık tut, sevgiyi ve huzuru kucakla. Çünkü sen, bütün kainatın sessiz melodisinde var olan eşsiz bir notaysan; senin frekansın, evrenin derinliklerine dokunur.

Sevgi ve sükûnet ile,
Bir Yol Arkadaşın