Gece inince Tillo’ya, Sokaklar değil, düşünceler aydınlanıyor. Loş lambalar değil kalbin içindeki kıvılcımlar yanıyor.

Bir evliya mezarının yanından geçerken Ne için yaşadığımı, neyi unuttuğumu
Ve aslında neyin peşinden koştuğumu düşündüm. Sanki biri usulca kulağıma fısıldadı Hiçliğin içinde anlamı ara.

Yıldızlar çok daha yakın burada.
Sanki bir adım atsan değecekmişsin gibi. Ama kimse koşmuyor. Çünkü burada insanlar Daha çok susarak var oluyor.

Kaldırım taşlarının arasında büyüyen otlar gibi Sessizce büyüyor içimde bir şeyler. Ne olduğunu bilmiyorum belki,
Ama biliyorum ki Bu gece bana bir şey öğretiyor.

Tillo’da gece Konuşmadan anlaşmak gibi. Bir duanın sonunda açılan avuçlar gibi. Ne söylediğini bilmeden Ama ne istediğini hissederek.

Ve işte o anda Bütün şehir susuyor.
Ama ben hiç bu kadar gürültülü olmamıştım içimde.