Sen hiç, bana çok benzeyen birine denk geldin mi?
Aniden karşında belirdi mi suretim?
Kalbin yerinden çıkacakmış gibi...
Yüksekten düşüyormuş gibi bir his kapladı mı senide?
Hatırlamadığın, umursamadığın, meşguliyet dolu bir ânında seninde karşına herşeyi bir kenara bıraktırırcasına, dünyayı o anlık durdururcasına, sanki tam olarak benmişim gibi hemen karşında, çok yakınında belirdi mi birisi?
Elinin ayağına dolandığına şahit olup, kalakalırcasına...
Bu gerçek olmasın, hayır olmamalı derken; ne olur o olsun, birkez daha o olsun, burada şimdi hemen karşımda yanıbaşımda gözümün ucunda lütfen o olsun diye arzuladığın tutarsızlıkların oldu mu?
Milisaniyelerin, vücudunda ıstıraplar oluşturduğuna hiç tanık oldun mu sende?
Kısacık bir ânın, bir yanılsamanın, bu denli tepkisini iliklerine kadar hissettiğin ve yegâne duygular barındırdığın oldu mu hiç?

Benim oldu...

Hayatımda hiç bayılmadım!
Biliyorsun, bünyesi dayanıklı, karakteri sağlam biriyim.
Seni görmeden, sesini ve kokunu duymadan geçirdiğim 739 günün ardından şunu açıkça söyleyebilirim ki, sana benzeyen birkaç kişiye her denk gelişlerimde neredeyse bayılacak gibi oldum.
Bunu bir serzeniş olarak söylemiyorum; bir itiraf olarak aktarıyorum.
Kendimi tanıdığımı sandığım bu hayat serüvenimde,
Hislerimi perde arkalarına sakladığımı düşündüğüm anlarda,
Her rastlantıda neredeyse baştan yaratılıyordu tüm ölü duygularım.
Sensizliğe alışan tüm yanlarım ve onlara eşlik eden sessiz çığlıklarım…
İlk tepkimi görmeni asla istemezdim.
Ben kendimden korkarken sen eminim çoktan kendini tutamaz; perperişan olurdun, gördüğün bendeki devinime...

Sana bu kadar benzeyen her kimseye geldiğimde, görmeliydin neredeyse yığılıp kalıyordum olduğum yere.
Saniyelik bir olaydan bahsediyorum aslında fakat, ben onu hep asır gibi yaşıyorum.
Anlatsam abartma diyecekler sevmekten nasibini almamış sefiller..
İnsanın korktuğu başına gelir derler ya, gerçekten öyle.
Ben seni görmekten, seni gördüğümde kendimde oluşabilecek herşeyden deliler gibi korkarken hayat bana, sana benzeyenleri sunmaya başladı birer birer.
En dalgın anlarımda, en umarsız zamanlarda birden birisi çıkıyor karşıma ve ben neredeyse sen sanıyorum rastlaşmak aklen muhal olsada.

Beni tanıyanlar, o ân neye uğradığımı gözlüyorlar fark ediyorum, fakat sorgulayamıyorlar. Bir şey yok, yok yok bişey diyip geçiştiriyorum kaç seferdir.
Nasıl anlatabilirim ki seni? Bizi...
Hemen karşımdaki, aslına çok benzeyen sureti...
Bir kaç dakika her ne hâl üzereysem, düştüğüm boşluktan çıkmaya çabalıyor ve tekrardan eski halime gelmeye çalışıyorum.
Sözde pek çaktırmıyorum kendimce.
Fakat çevremdekiler samimiyetimden anlıyor farklı bişey olduğunu, bilirsin.
E tabi hemen en iyi yaptığım şeyi yapıyorum ben de takdir edersin ki, konuyu ve algıyı başka tarafa yönlendiriyorum bir cambazın ipte yürümesi dikkatiyle, özeniyle.


Biliyor musun bayılacak gibi oluyorum, hem de her seferinde.
Sanırım, bayılmama tek engel sureti hemen fark ediyor oluşum. Eğer hakikaten karşıma çıksan, emin değilim, bende oluşturabileceğin hâllerden, hislerden, belki de olası tepkisizliklerden.
Bilirsin, algısı yüksek, tecessüsü fazla biriyim.
Karşıma çıksan, dilim mi tutulur, nutkum mu bilemiyorum.
Aklım mı şaşar kalır, yoksa sensizliğim mi, karar vermek ne mümkün…
Sensizliğim kalır mı, karşıma çıksan?
Seni görsem, beni görsen...
Üzerine bastığımız dünya 1280 km hızla dönmeyi durdurmayabilir; fakat o ân rakamların bir önemi kalmayacağına kâniyim.
Görmek fiilinin anlamsızlaşacağına…
Hissetmek ve dahasının…
Ehl-i keyf sandığım her lezzetiyle, tüm hazlarımın tekrardan kulağıma fısıldamaları…
Hakikati karşımda, hatırası gün gibi aklımda…
Ben, sana benzeyenlere rastladığımda tutunacak eşya, dayanacak cisim ararken; zahiren karşımda belirsen ne yaparım kim bilir olamadan sen harici hiçbir şeyin farkında...


Oysa ki, sen de fânisin ben de.
Demiştin ya, bir gün olur da işler yolunda gitmez ve hastahaneye gelmek zorunda kalırsan tamamlanır niyetlerimiz diye.
Umarım, bekâya göçmeden akdimiz gerçekleşir de sonsuza kim erken varırsa varsın, değer yaşadıklarımıza.
Şerrine dua etmedim hiç, hayrın her daim var olsun.
Gönlüm hâlâ hastahane davetine meyilli; başka pek yolu kalmadı sanki, ne diyorsun?
Karşıma çıkmana dayanamayan ben, hastane davetini alsam ne yaparım, hiç düşünmedin değil mi?
Ben de düşünmedim.
Seni beyazlar içinde hayal ederken kefen değildi üzerine yakıştırdığım…
Sen, gidişinle; giderkenki sözlerinle, yaşattıkların ve yaşatma ihtimalin olan nice ömür sermayenle bana bir “biz” bıraktın ardında.
Görmesen de, duymasan da, belki artık hastaneye düşme ihtimalin hiç olmasa da…

Umarım bir gün karşılaşırsak, birbirimizi hiç hatırlamayan duygusu mazilerinde kalmış iki yabancı olur geçer gideriz; uzun bir çarşı kalabalığında hayatın koşturmacasına aldanan..

~ZinedkA*