“Vaktin bir zamanında, ozan Homer’in yazdığı İlyada Destanı’nda Binbir Pınarlı Cennet İda diye anılan bu günki Kaz Dağları’nın taaa karşı yamaçlarının ardında uzak bir ovada Pergamon şehri varmış. Bugün Bergama diye anılan bu şehrin yalçın bir tepesine kurulu kocaman bir sarayda da “Baş Tanrı Zeus Tapınağı” konaklarmış. Bu cennet İda Dağları öyle sevecen, dik yamaçları ve geçitleri öyle tutkun imiş ki bu tapınağa; Yemyeşil yaylalarından gelen kır çiçeği kokulu ılık rüzgarını oraya ulaştırmak için yol verip-geçit olmaya birbirleri ile yarış ederlermiş. Koyunların, kuzuların doyamak bilmedikleri çimenler, göller, nehirler, şifalı su kaynakları, kuş-kelebek otağı çalı-çiçekler, öbek öbek yağdanlık zeytinlikler, yapışkan reçine çam fıstığı ağaçları, elma, armut, incir, üzüm... Daha ne diyeyim iki gözüm! Cennet İda ovaları masmavi temiz ve berrak göğe, yumuşak ve sevgi dolu bombeleri ile böyle gömülü imiş bu destana. İşte bu sevecen Kaz Dağları’ndan fışkıran 1001 pınardan da bugünkü Bakır Çayı doğmuş.”

“Eski çağlarda yaşayan insanlar bu söylencelere inanmış ve nedenlerini çözemedikleri doğa olaylarını kutsallaştırıp her bilinmeyene ayrı bir ad vermişler ve onlara Tanrı gözüyle bakıp, tapmışlar.”

“Bu insanlar Tanrı’ları kızdırmamak ve gazaplarına uğramamak için onların adlarına tapınaklar yapıp, heykeller dikip, adaklar sunmuşlar. Hatta büyük kırallar bir savaşa çıkmadan önce bu tapınaklara gider, Tanrı’ların yardımlarını ister, onlara armağanlar sunar ve arzularının gerçekleşmesi içinde yeni adaklar adarlarmış. Kazanılan savaştan sonra da bunu ulu güçlerin yardımıyla kazandıklarına inanarak sözlerini tutup bu tapınakları armağanlarıyla dahada zenginleştirirlermiş. Hele birde başarı kazanılmamışsa; Tanrıları memnun etmedikleri için savaşı kaybettiklerine inanarak tapınakları daha da iyi duruma getirirlermiş. O zamanlar halkın çoğu bilgisiz olduğundan ve henüz bugünki kağıt, yazı, kitap gibi şeyler bilinmediğinden; Yontucular keskileriyle bu antik Yunan Tanrıları’nı, görevlerini ve onların insanlara nasıl yardım ettiklerini mermere oyarak dile getirmeye çalışırlarmış.”

“Antik çağlarda şair, bilici, heykeltraş ve filozoflar evrenin başlangıç ve sonu üzerine ayrı-ayrı varsayım benimsediklerinden, bilinmeyene kaos, yani ‘karma-karışık, çözülemeyen’ adını vermişler. Evrenin bir parçası olan Yerküre’nin; Toprak, su, hava, ateş birleşimi olduğunu anımsamışlar ve söylencelerinde bu dört ana element ile evrenin yaradılışını şöyle açıklamayaçalışmışlar; Yer altı tanrısı Tartaros(=Ateş) ile yer üstü tanrısı Toprak Ana(=Gaia)’nın birleşmesinden Eros yani ‘Sevgi’ doğdu. Toprak Ana Gaia; Deniz(=Pontos) ve Gök(=Uranus) adlı iki oğul daha doğurarak evreni yarattı. İlkin dev ve canavar denilen yaratıklar evrene hakim
olmak için savaştılar.”

“Nasıl olduğu bilinmez, günlerden bir gün Eros(=Sevgi) denen yaratık ya hepsini yener yada yok eder ve göğün hakimiyetine bağımlı kılar. Böylece Gök(=Uranus) evrenin tek tanrısı olmuş olur. Uranus’la evlenen Toprak Ana Gaia; Altı kız ve altı erkek çocuk doğurur ki, bu çocukların her biri yeryüzündeki bir doğa olayının eski Yunanca adını alırlar: Okyanus, Nehir, Rüzgâr, Bereket... gibi vede adını taşıdığı doğa olayının evrendeki temsilcisi olurlar.”

“Baba Uranus çocuklardan birinin onu öldürüp yerine geçeceğini Girit’li bir biliciden öğrenir. Doğan çocuklarının her birini yeraltı dediğimiz ‘Tartaros’ mağralarında tutuklar. Başlarına da yukarda değindiğimiz canavarları bekçi olarak koyar. Toprak Ana Gaia doğal olarak bu kaybolan çocuklarını arar ama, çocuklar canavar bekçilerden korktukları için hiç seslerini çıkarmazlar. Yalnızca en küçüğü olan Kronos(=Zaman) kendine güvenir ve ortaya çıkar. Annesinden de, babasına karşı başlatacağı savaşı kazanabilmesi için bir silah ister. Toprak Ana Gaia, yanardağ gibi patlayıp lav kusunca, yeryüzüne demir madeni fışkırır ki; Bu madenden yapılan bir orakla babasını parçalayıp öldüren Kronos yeryüzünün tek tanrısı olmaya hak kazanır.”

“Kronos(=Zaman) bir biliciden, çocuklarından birinin, (kendisi nasıl babasını öldürdüyse) onu öldürüp evrenin tek tanrısı olacağını duyar ve böylece karısı Rhea’dan doğan her çocuğunu yutmaya başlar. Rhea, son erkek oğlu Zeus’u bilicilerin öğütleri üzerine Girit Adasında doğurur ve kocasına da “kundağa sarılı bir taşı” yutması için verir. Sonradan babasnı öldürüp Evrenin Baş Tanrısı olacak olan bu çocuğu keçiler sütleriyle besler ve dağ perileri korurlar.
İşte bu Bergama Tapınağı’na adını veren Baş Tanrı Zeus’un hikayesi de kısaca böyledir.

“ MERHABA RESSAM! ”
Kulaklarımda yankılanan bu tanıdık sesi duyunca irkildim. Sesin nereden geldiğini anlamak için başımı kaldırınca, karşımda mermer kabartmalardan başka hiç kimseyi göremedim. Onlar da suskun, insan boyutlarını aşan kusursuz bedenleri ve meraklı bakışlarıyla beni süzmekteydiler.
“ SEN BUNLARIN HEPSİNİ GÖREBİLİYORMUSUN? ”
Ben bu “kat-be-kat yankılı ve dolgun ses hangisinden geldi?“ diye düşünürken;
“ OLMAYANI GÖRMEK GÜZEL BİR ŞEY! ”
Sözü kulağımda çınladı. Böylece sesin mermer kabartmalardan değil de arkamdan geldiğini anlayarak
geri döndüm. Orada 80 yaşlarında gözünü çizdiğim resimlerden ayırmayan uzun ak saç ve sakallı heybetli bir heykel ile karşılaştım. Şimdi siz bana;
„ Olur mu? Hiç mermer konuşur mu?“
Diyeceksiniz. Haklı olmasına haklısınız da, önümde heykel gibi durup bana bakan bu adamda kimdi?
“ MUTLAKA KARŞILAŞMIŞ OLMALISIN ONLARLA ! ”
Mermer adamın yüz hatları o denli keskin, gözleri duru-temiz-aydınlık-açık ve bakışları öyle derindi ki, bana yıllar önce; İstanbul Güzel Sanatlar Akademisi’nde resim eğitimi yapatığım yıllarda tanıştığım ve genç yaşta kendini İstanbul Galata Kulesi’nden atarak yitirdiğim bir dostumu anımsattı;
“ Tanışıyor muyuz?”
“ BİLMEM, DÜŞÜN BİR BAKALIM! ”
Bu sorunun eşliğinde gözlerim onun gözlerine takıldı. Bu tanıdık gözbebeklerinin sonsuz boşluğuna düşüp bir kabusta boğulmamak için başımı tekrar resmime çevirmek zorunda kaldım. Çizdiklerimi görüncede suskunluğum birden-bire şaşkınlığa dönüştü. Yabancının ne demek istediğini şimdi daha iyi anlamıştım. Korku içindeydim. Çünkü çizdiğim resimlerde; Kabartmalardan traşlanmış tüm yüz, kol ve eller vardı. Başımı kaldırıp heykellere baktığımda onlarda beni; Ellerinde tuttukları maskeleri yukarı kaldırıp yüzleri önüne getirerek sevecen bir şekilde gülümseyerek selamladılar. Aynı anda salonun camlı tavanından gelen; Gümüş renkli, yapay, beyaz floresan ışığının sarardığını hissettim. Işığın azalmasıyla; Heykeller ve bizim dışımızda salondaki her şeyin yavaş-yavaş konturlarını kaybettiğini, yüzeylerinin açık yeşilin çağlaya kaçan tonlarına büründüğü ve bunun tesiriyle; Heykellerin deri, saç, kaş, göz, takı, giysi ve silahlarının renklenerek canlılık kazandığını sezdim. Kabartmaların eskiden boyalı olduklarını bildiğim için, bu değişikliğe doğal olarak aldırmadım. Tam “Çizdiklerimin hepsi buluntu...” diyecektim, ama dudaklarım birbirine yapışmış olduğundan diyemedim ve geri dönerek çizdiğm resme bakmaya başladım;
„ BUNLARI GÖREBİLMEN İÇİN TANIMIŞ OLMALISIN ONLARI .“
Bu sözün eşliğinde omzuma konan mermer gibi ağır bir elin baskısı altında kendime geldim. Dilim damağıma yapışmış, “Su yatağı kurumaya yüz tutmuş bir balık gibi” ağız boşluğumda zorla deviniyordu. Birkaç kere yutkundum. Böylece kurumuş ağız boşluğumu ve kursağımı nemlendirerek tam canlanan ses tellerimden kendimi bağışlatacak bir özür çıkartmak üzereydim ki, yabancı buna da fırsat vermedi ve;
“ BELKİ DE PAYLAŞMIŞSINDIR BU YAŞAMI ONLARLA!”
Diye devam etti. Hayda! Ne demek istiyordu yani? Bu mermer kabartmalarla paylaşacak ne gibi bir yaşantım olabilirdi ki? Ayrıca salonda başlayan tüm anlamsız değişikliklerin sebebi de neydi? Bir süre sustuk. Onun hala arkamdan, çizdiğim resmi ilgiyle incelediğini biliyordum. Omzumdaki kocaman elini kaldırıp sırtımı sıvazladı ve yanağıma yakın bir yerden yüzümün önüne doğru sürerek;
“ AKAZİAS! ”
Diye kendini tanıttı. Bu görkemli eli sıkmak için doğrulmaya çalıştığım da, buna fırsat vermedi,
öbür eliyle omuzumu yere doğru bastırarak kalkmamı önledikten sonra; Bu tek eli üzerinde amuda kalktı ve ansızın bükük dirseğini gerdirerek, bu yayın fırlatımında omuzumdan koparak ok gibi tavana sıçradı. Havada kollarını her iki yana açıp, çeyrek bir burgu içinde bir buçuk takla attıktan sonrada önümdeki basamağın uzantısana ayak üstü konuverdi. Şimdi karşımda kıvır-kıvır ak saçlarıyla kollarını iki yana açmış ve bana gülen 80 yaşlarında bir ihtiyar duruyordu. Onun alnı o kadar açık, dik ve düzdü ki, aşşağıya sarkan saçları uzun yüzünü bir çatı gibi gölgelendirmekteydiler. Öndeki dizini hafifçe kırarak bu ayağı üzerinde eğildi;
“ Kısacası Akaş.”
Diye kendini tanıttığında sesindeki yankılı ton birden kayboluvermişti. Olanlara hiçbir anlam veremiyordum. Onun sevecen şekilde bana uzattığı elini sıktım, sım sıcaktı; “Demek ki mermer değilmiş!” diye düşünürken, bu sıcaklık dalgası en kısa yoldan yüreğime doğru, kaynayan yanardağ lavları halinde akmaya başladı ve oradan da bir pompa darbesiyle beynime sıçrayıverdi. Bu beklenmedik duruma mantığımın direndiğini hissettim. Düşsel kurgularım tüm emir ve kontrol noktalarını ele geçirmek üzereydiler. Zorla ağzımı açarak;
“ Memnun oldum.”
Diyebildim. Elim hâlâ onun elinin kıskacında sallanmaktaydı. Onun beni kısılmış gözleriyle gülümsüyerek izlediğini farkedince; Kafa tasımda önceden var olan basınç böylece daha da arttı. Şakaklarım zonkluyor, kanım kaynayan çelişki lavları halinde kalbime doğru geri dökülüyordu. Göz ve kulaklarım dışında tüm kontrol noktalarını yitirmek üzereydim. Batmak üzere olan bir gemi kaptanının telsizle son iletisini verişindeki çaresizliği gibi, olanları sadece seyredebiliyordum.
“ Ben...”
Diye kendimi tanıtarak elimi onun elinden kurtarmak isterken;
“ Biliyorum, Stutgart Üniversitesi Sanat Tarihi Öğrencisi.”
Dediğini duyunca şaşkınlığım korkuya dönüştü. O bunu nerden bilebilirdi ki? Yinede burada görevli bir hizmetli olabileceğini düşünerek bu bilgiçliğine aldırmadım. Çünkü biz bir haftadır müzede “Araştırmacı Üniversite Öğrencisi” diye hava atıp dolaşıyorduk ya! Salladığı elimi bir süre sonra bıraktı ve oturduğum basamağın yan uzantısına yerleşerek, merdiven üstünde yayılı duran resimlerden birkaçını alıp incelemeye başladı. Arada bir de; Salon boşluğunun bitimindeki duvarın üstünde asılı duran mermer panolardaki kabartmalara bakarak çizdiklerimi onlarla karşılaştırıyordu.
İyi ve dost bir insan görünümündeydi. Giysileri, salonda dolaşan konukların elbiselerine göre renksiz ve sade idiler. Çıplak ayaklarında; Kalın doğal köseleden gelişi-güzel kesilmiş, tabanı düz ve ökçesiz kahverengi, elişi doğal deri sandaletler vardı. Bu antik sandaletler, ayak bileklerine kadar inen dar, uzun beyaz pamuk donunun üstünde, yine aynı deriden ince bağcıklarla çapraz bir şekilde bağlı idiler. Keçi yününden bej, siyah, beyaz, kavuniçi ile kahverenginin kırmızıya kaçan çeşitli tonlarıyla karışık bir şekilde örülmüş kolsuz cepkeni ve dizlerine kadar uzanan beyaz keten gömleği ile heybetli bir Anadolu çobanını anımsatıyordu;
“ Koca Yurt Anadolu’dan da bir dost!”
Dedi ve soru dolu gözleriyle yüzüme baktı. Şaşkınlığım şüpheye dönüşüverdi; “Haydi, o benim Türk vatandaşı ve Stuttgart Üniversitesi Sanat Tarihi bölümünde okuyan bir öğrenci olduğumu kestirdi“ diyelim. Peki ama, ünlü Türk yazarı Halikarnas Balıkçısı’nın bir kitabına verdiği bu adı nereden bilebilirdi ki?
„Lütfen çalışmanıza devam edin. Sizi işinizden alıkoymak istemem.“
Söylemesi kolay! Ne elimi oynatabiliyor nede ağzımı açıp bir tek kelime söyleyebiliyordum. Dişlerim kenetlenmiş, dudaklarım birbirine yapışmış ve dilim ağız boşluğumda balon gibi şişmişti. Son kalan kuvvetimi toplayıp başımı salona çevirince; Açık çağla yeşili bir sisin içinde konturlarını kaybetmiş silik konuklardan hiçbirinin bizimle ilgilenmediklerini fark ettim. Onlar bu sis perdesinin ardında; Boyunlarına takılı çeviri araçlarından işittikleri bilgileri, panolardaki görüntülerle karşılaştırmaktaydılar. Göz ucuyla Akaş’ı kollayarak düş görüp-görmediğimi kontrol için, birkaç kere beton gibi ağırlaşmış ayaklarımı yere vurmaya çalıştım. Tam terlemeye başlamıştım ki, debelendiğimi gören Akaş‘ın;
„ Gerçek üstadım, hepsi gerçek. Şu kabartmaları oyan heykeltraşların keskisi kadar keskin ve gerçek!“
Dediğini duyunca korkuyla: ‘Bu adam düşüncelerimi mi okuyor ne?‘ diye içimden fikir yürütmeye başladım. Sanki bedenim katılaşmaya başlamıştı. Damarlarımda kan yerine bir başka maddenin dolaşmakta olduğunu fark ettiğim anda, hareketlerimin yavaşladı ve bakışlarım duraganlaştı. Benimle mermer kabartmalar arasındaki boşluğu doldurmuş olan açık çağla yeşili soluk hava, ansızın gittikçe sararıp dahada ağdalaşarak bana doğru kaydı ve salondaki konukları saydam ve sisli bir camın gerisinde bıraktı. „ Acaba ben bu mermer heykellerden birimi oldum?‘ diye düşünürken arkamdan gelen bu sarı-bej ortam dahada matlaşarak beni sardı ve cam yeşili soğuk bir macun şeklinde tüm bedenime bulaştı; “Mutlaka düş görüyorum?“ çelişkisi içinde, kabartmalar ile aynı yüzeyde çoktan birleşmiştim bile. Görevliler ve konuklar şimdi bu camın dışında saydam gölgeler halinde devinmekteydiler. Akaş:
“ Dağ-taş kaya iken susar, oturur yerli yerinde!“
Dediğinde bu benzetme bana yine Halikarnas Balıkçısı’nın „Gençlik Denizlerinde“ kitabında Barka Reis’in; „Gözümü açınca dağ görüyorum. Hiç yerlerinden kıpırdamaz meretler, akşam oluncaya dek. Beş yıl önce gördüğüm dağlar hep aynı ağır taş toprak. Kıçlarının üzerinde oturup dururlar.!“ Sözünü hatırlattı. O, devamla:
“...Ama bir gün bu taş, sanatçının keskisine ya da kalemine bir değmeye görsün! Gör o zaman ne dediğini, dinle hele göstermek istediğini...“
Elinde tuttuğu tek bir resme bakarak başını salladı ve;
“ Ana Tanrıça Hera!“
Diye mırıldandı. Resimle konuşuyor gibiydi. Başını bana doğru çevirerek şakacı bir tavırla göz kırpıp gülümsedikten sonra; Yumrukladığı sağ elinin işaret ve baş parmağı ortasında beliren oyuğa, gırtlağına takılı bir fiske tükrüğü sökercesine öksürdü ve yeniden ciddiliğini takınarak ayağa kalktı. Bu öksürük numarasını birkaç kez daha tekrarladıktan sonra başını dahada yukarı kaldırarak salon girişindeki duvarda asılı panoda duran Ana Tanrıça Hera’ya doğru dönüp elindeki resmi göstererek yüksek sesle:
“ ANA TANRIÇA HERA! SEN BU KADAR GÜZEL OLAMAZSIN! “
Diye baş kaldırır gibi haykırdı. Bu yankılı ses salonun duvarlarında asılı duran panolara çarpıp patlayınca ortalık birden-bire karışıverdi. Kıskanç Hera’nın gülen yüzü aniden değişti, kaş uçları ortada birleşip yukarı doğru sivrildiler. Bu çatılan kaşların belirginleştirdiği alın çizgileri saç diplerinde doğru kümeleşince, yüzündeki hüzün daha da arttı. Nerdeyse, dokunsan ağlayacaktı. Karısının yüzünde beliren değiştiği gören ve hiddetinden ateş püsküren Zeus yerinde tepiniyordu. Şimşek fırlatan üç oklu mızrağını eline alıp, bir yıldırım demeti gibi havaya kaldırınca, tapınakta bir başkaldırı rüzgarı esmeye başladı. Salonun camlı tavanındaki ışıklar bu fırtınaya şimşek çakar gibi titreyip yanıp-sönerek eşlik ettiler. Müze duvarlarına yansıyan bu huzursuz ışık kıpırtıları, kabartmalara çarpınca onları birden-bire canlandırdı ve hepsi yerlerinden fırlayıp salona sıçradılar. Çakıl taşlarının birbirine vurup çıkardıkları şakırtılar gibi, mermer döşemeyi çıplak ayaklarıyla döven heykeller, silik konukların arasına;
“HUUU-UH! HUUU-UH!”
Yankılı uğultularla; Bir ayağını öne doğru atıp mermer zemini çakıl taşı gibi döverek bu dizinin üstünde kısa bir süre yaylandıktan sonra, diğer ayağını zeminden kaldırmadan yavaşça öne doğru çekip-sürerek dura-kalka ilerliyorlrdı. Ses tonu ayak vuruşlarının hızıyla yarış edercesine arttıkça-arttı. Kulak zarlarında çınlayan protesto sesleri dahada yükselmeye başladığı anda, Zeus bir elini hızla göğüs hizasına kaldırarak havayı kuvvetli bir;
“ HEY!”
Nidasıyla bıçak gibi kesti. Kabartmalar ansızın yerlerinde durdular. Böylece sevimsiz uğultu ve gürültüler birden kesiliverdiler. Panosundan inmeye çalışırken çerçeveye takılıp yüzükoyun asılı kalan ve kolları iki yana açık sallanan kısa boylu şişman Ticaret Tanrısı Hermes’i iki üç heykel bu aradan yararlanarak; Elinden, ayağından, belinden ve kalçasından tutup zorla salona indirdiler. Birkaç Tanrı da panolardaki yerlerinden sıçrayarak salona inerek; Durdukları yerde salınan vede kısık sesle hâlâ tek bir ağızdan “Hımmm” diye homurdanan protostocuları yatıştırmaya çalıştı. Salonda sessizlik ve düzen sağlandıktan sonra Baş Tanrı Zeus’un ayakları dibine gelen Yeraltı Tanrısı Hades, Rüzgarın ve Denizlerin Tanrısı Poseydon, Savaş ve Ölümsüz Gençliğin Tanrısı Apollon, Akaş’ın yaptığı saygısızlığı onunla tartışmaya başladılar. Ticaret ve Paranın Tanrısı Hermes ise bulunduğumuz yere gelmiş, o bodur boyu ve şişman göbeğiyle dev Akaş’ın yanında nöbet tutmaktaydı. Hatasını çoktan anlamış olan Akaş suçlu biri gibi boynunu bükmüş, ellerini karnı üstüne kavuşturmuş bir şekilde resim rulosunu tutarak verilecek hükmü beklemekteydi. Bense un çuvalı gibi basamağın üstüne yığılıp kalmıştım. Ne yerimden kalkabiliyor, ne ağzımı açıp bir şey söyleyebiliyor, ne de göz kapaklarımı kapatabiliyordum. Yalnızca oturduğum yerden olanları seyredebiliyordum. Baş Tanrı Zeus ile konuşmalarını bitiren Hades, Poseydon ve Apollon, Akaş’ın yanında nöbet tutan Hermes’e doğru ilerlediler. O da nöbeti bırakıp salona doğru birkaç basamak inerek onlarla ortada buluştu. Akaş’ın başı yere doğru eğik olduğundan olanları benim gibi izlemesi mümkün değildi. Bir süre konuşup tartıştıktan sonra Yer Altı Tanrısı Hades, bu gruptan ayrılıp basamakları ağır ağır çıktı, bizim yanımıza kadar geldi ve bir elini usulca kaldırarak Akaş’ın düşük omuzlarının üstüne dostca koydu. Karşılıklı bakışıp birşeyler konuştular. Hades ona herhalde Hera’dan özür dilemesini öğütlüyordu. Akaş Hades’in uzattığı eli sıktıktan sonra ondan ayrıldı, basamakları yavaşça inerek; Apollon, Poseydon ve Hermes’i saygıyla selamlayarak yanlarından geçti ve öndeki büyük giriş boşluğunu sınırlayan son basamağın birkaç metre ilerisine dek yürüyerek ortada durdu. Bir Şovalye’nin Kraliçe’yi kılıcıyla selamlaması gibi, hâlâ elinde tuttuğu ruloyu yere doğru yelpazeledi ve öndeki dizini kırarak saygıyla Hera’nın önünde eğildi. Başını yukarı kaldırmadan gerideki ayağını dahada geriye kaydırarak elindeki resim rülosunu ona doğru uzattı;
“ANA TANRIÇA HERA! SEN BU KADAR GÜZEL OLMALISIN! “
Diye özür diledi. Akaş’ın, bu “güzel” sözcüğünün üzerine basarak yaptığı övgü, Yunan Tragedya’larına özgü teatral bir özür şekliydi. Bu Ana Tanrıça’yı o kadar çok sevindirdi ki, kollarını yukarı kaldırıp ellerini yüzünün önünde küre gibi birleştiren Hera, işaret parmaklarının uçlarını birbirine değdirip-tıklatarak ayaklarının üstünde bir genç kız sevecenliği ile sıçramaya başladı. Bu cilveli gösteriyi sevinç dolu bir kikirdeyiş izleyince, karısının bu derece sevindiğini gören Baş Tanrı Zeus’un kahkahası salonun duvarlarını çınlatıverdi. Böylece tüm sorunlar birden-bire çözümlenmişti. Hera gibi salondaki diğer heykeller de alkışlayarak Zeus’un bu neşesine katıldılar. Kusurunun bağışlandığını anlayan Akaş; Elindeki ruloyu yere koydu, başını yukarıya kaldırdı, öndeki dizine her iki elini dayayarak kalçası üzerinde doğruldu, bu ayağının parmak uçları üstüne kalkıp-dönerek gerideki ayağını yarım daire yana doğru savurdu. Böylece durduğu yerde çark edip onu merdivende alkışlayan heykellere yüzünü dönmüş oldu. Ayağa kalkmadan her iki elini dua eder gibi yukarı kaldıran Akaş, bence tüm coşkuyla ona destek verenleri böylece susturmak istiyordu. Ama, ellerinin sırtını yavaşça yere doğru indirmeye başladığını görünce yanıldığımı anladım. Çünkü o; Öne kırılı olan dizinin üstüne doğru baş ve göğsünü dahada eğerek kollarını zemine yakın bir yere kadar indirdi ve heykelleri böylece saygıyla selamladı. Merdivenlerdeki heykeller Akaş’ın bu içtenliğini görünce coştular. Naralar atıp, onu daha kuvvetli alkışlamaya başladılar. Bu alkış sesleri ile salonda eski haline dönmeye başladı.
İşin tuhafı; Bu gösteriye salondaki konuklarında katılmış olmasıydı. O Ana kadar hiçbir şeyden haberi olmayan bu insanlar, kanımca bir Çin grubundan gelen alkış seslerine eşlik etmişlerdi. Çevirmenlerine karşı “beğeni duygularını” alkışlayarak dile getiren bu gruba ve gösteriye katılan öbür konukların yanlarına gelen müzenin görevlileri onları uyardılar. Görevlilerin ve salondaki tanrıların yardımıyla; Gizlice konukların arasında dolaşan ve onlarla ilişki kurmaya çalışan birkaç heykel de bu serüvenlerinden cayarak usulca kalabalığın arasından süzülüp panolara tırmanıp yerlerini aldılar. Salonda sessizlik sağlanınca yanıma gelip oturan Akaş, hâlâ elinde tuttuğu Hera’nın resmini incelemekteydi. Başını kaldırıp bana baktığında, bu sevecen bakışın sıcaklığında damarlarımı tıkayan sıcak çimentonun eriyip, yavaş yavaş geri çekildiğini ve bedenime sahipliğimin gittikçe arttığını hissettim. Salonda geçen bunca olayları konukların sezinlememiş olmamasına bir türlü akıl erdiremiyordum. Belli ki güpe gündüz düş görüyorum;
“ HAYIR!”
Onun salonu çınlatan yankılı, dolgun sesi ile tekrar kendime geldim. Yanıtı kısa ve kesindi, ama ben ona hiçbir şey sormamıştım ki! Acaba sayıklıyor, kendimle yüksek sesle mi konuşuyordum. Yoksa, Akaş gerçekten düşüncelerimi mi okuyordu? Bu kabustan bir an önce kurtulmam gerektiğini anlayarak;
„ Resmi beğendiyseniz alın, sizde kalsın.“
Diye ağzımı güçlükle açtığımda, önerimi geri çevirmeden;
“ TEŞEKKÜR EDERİM !"
Cevabıyla Hera’nın karakalem resmini özenle rulo yapıp koltuğunun altına çoktan sokmuştu bile;
" ÖDÜNÇ ALIYORUM. GÜNÜ GELİNCE GERİ VERECEĞİM!”
Yankılı sesiyle her iki elini “şappadanak” dizlerinin üstüne vurup, oturduğu yerden sıçrayarak ayağa
kalktı. Onun boyu şimdi o kadar uzundu ki, başı nerdeyse salonun çatısını örten yüksek camlı tavana değecekti.
Ben; “Perspektiv yanılmasıdır. Görüş noktam aşağıda olduğu için!” bilgiçliği ile bu optik algı yanılgısını
içimden çoktan çözümlemiştim bile;
“ BİR DAHAKİ SEFERE GÖRÜŞMEK ÜZERE...”
Diyen Akaş’ın sesi, kendisi gibi ışınlar arasında eriyip dalgalanarak havaya karıştı ve gözlerimin önünden kaybolup gitti. Şimdi onun ne sesi, ne Hera’nın rulolanmış resmi, ne de kendisi vardı salonda.
İçimi çıplak bir yalnızlığın korkusu kapladı. Ne yapmam gerektiğini bilemiyordum. Etrafıma baktığımda; Herkesin hiçbir şey olmamış gibi kendi işleriyle ilgilendiklerini gördüm. Dosyamı hızla toplayıp, heykellerin alaycı bakışlarına aldırmadan basamakları ikişer-üçer atlıyarak, soluk-soluğa salonu terk ettim.
Efi’yi kütüphanede buldum. Onun sıcak ve koruyucu kanatları altına sokulup bir müddet kendime gelmeye çalıştım. O ise bu sevecenliğime başka bir anlam vermek üzereydi, aldırmadım. Bu sefer omuzuna koyduğum elimi bile kabul etmişti. Benimle değil, çizdiğim resimlerle ilgilenmekteydi;
“ Na! Yine konuşturmuşsun kara kalemi, Sam!“
Bu “Sam” adını o yalnızca sevdiği ya da kendine yakın hissettiği erkek arkadaşları için kullanırdı. Humpary Bogart’ın “Kazablanka” filiminde piano çalan zenci sanatçıdan alınan bu isim, onun için özel bir rütbe idi. Bu “Sam” şerefine ilk defa burada layık görüldüğüm için duygulandım. Bu gurur göğsümü kabartacağına, yüzümü kızartmıştı. Efi bunu sezdi ve çene altımı minicik parmak uçları ile tutup, başımı o güzel mavi gözlerinin seviyesine kadar kaldırarak, yüzüme sevgi dolu gözleriyle okşarcasına baktı;
“ Çocukça bir yürek gizli bu aldatıcı utancın altında, Sam!”
Sanırım “Çok duygulusun” demek istiyordu. Kundaktan beri çocuk olmayı bir türlü kabul edemezdim ya, neyse! Bakışlarımı ondan kaçırarak çizdiğim resimlere çevirdiğimde, orada tuhaf bir şeyin olduğunu gördüm. Kabartmalara eklediğim yüz, kol ve bacaklar yok oluvermişti resimlerde! Kabus idi her şey. Efi dahil hiç kimseye hiçbir şeyden bahsetmedim. Nasılsa bana inanmayacaklarını biliyordum. O günden sonra da bir daha büyük salona ayağımı basmadım. İki gün sonra da tezimiz bitmiş, Stuttgart’a geri dönmüştük.
O yıl oğlum Malte dünyaya geldi. Tabi ki Efi’den değil. Onlarla tezimizi birlikte sunduktan sonra bir daha karşılaşmadım. Ben üniversite eğitimime bir süre ara verip, küçük ailemi geçindirebilmek için Türk
işçilerin çocuklarına bir otelcilik okulunda çevirmen-öğretmen olarak tam gün Almanca dersi vermeye başladım.
Gabi ile olan bu ilk aile hayatım sadece bir yıl sürdü. Onları bulanık ve hüzünlü bir sonbahar akşamı, tek bir bavulla terk etmek zorunda kaldım. Tüm kırgınlık ve ayrılıkları geçmişe gömmeye karar vererek, kendimi tekrar öğrenimime verdim. Böylece Berlin’i, Akaş’ı, Zeus’u ve onun sıladaki Bergama Tapınağı‘nı beynimin en derin kıvrımlarına itip unutmayı başarmıştım.
(NOT; Bu Akaş ile; STUTTGATRT I ve II hikayeleri ile, ÇANAKKALE, ASSOS, AYVALIK ve KAŞ hikayelerinde yeniden karşılaşacağız.)