Düşünüyorum da, acaba hangi birimiz, terk ettiğimiz bir kişiye gerçekten veda edebiliyoruz, ya da hangimiz bırakıp gittiğimiz bir yere bir daha dönmemeyi başarabiliyoruz? Çünkü bazen fiziksel olarak gitsek bile, sanki hâlâ orada bize ait bir şey kalmış gibi hissederiz. Bence bunun sebebi, bırakıp gittiğimiz yerde ya da bir insanın ruhunda kendimize ait izler bırakmış olmamızdır. bir yara izi, ya da parmak izi gibi...
Sanırım hayatlarının sonuna kadar hissiz, duygusuz yaşayanlar; geçmişte kalplerinin bütün parçalarını yalnızca tek bir kişide bırakıp giden insanlardır aslında.
Ve bence hayattaki hiçbir şey, ruhumuzdaki izler kadar kalıcı değildir.

Biliyorum, şu an kendini yorgun, yalnız ve boşlukta hissediyorsun. Ben bu yüzden dünyadaki her şeyin geçici olduğunu kendime sürekli hatırlatırım. Ve belki de bu yüzden, hayatıma giren hiç kimseye alışmadığım gibi, gidenlere de hiçbir zaman üzülemedim...

Moon Kerimova.