Acıdan başka bir duygu hissedemez oldum.Yanimda olmayan insanlar topluluğu içinde yaşadığım acıdan habersiz olanlardan uzaklaşıyorum.Bazen en uzaktaki kişilerin sesleri bile huzur verirken en yakınındaki kişilerin omzuna dokunmalari bile sorun çıkartıcı oluyor...
İnsan böyle zamanlarda edindiği tecrübeleri ve insanlara yüklediği anlamı da acıdan geçirerek eksiltiyor...
Evet,acimdan geçerek eksilttigim insanlara mesafem onları acıtacak kadar fazla...
Çünkü en yakınım olması gereken kişi,hissettirdigim uzaklığı şu dar ve yüreğimin virane zamanında acıtıyor diyecek kadar kendini düşünen bencil birisi...
Ve onun acı çekmesi,benim acımdan daha acı verici bir durum olduğu için sürekli normale dönmeliyiz önerisi sunmakta da gecikmiyor...
Evet , keşke normal olan acımı normal bir şekilde yasayabilseydim kimseyi yormamak adına hayata, babasız kalisima sadece 7 günde geçer algısı verilmeseydi daha makul bakabilirdim...
Şimdi herseye makul bir çözümle yaklaşan ben acıyla kilitlenmiş gibi kaldım...
Ne acımı yaşadım ne acımı yasayabildim..
Acı’dan başka bir evredeyim...