Kayıp Güneşin Peşinde

Deniz, şehir hayatının karmaşasında yorgun düşmüştü. Her gün gri binaların arasında kaybolan umutlarını arıyordu. Bir sabah, küçük bir köyde dedesinden kalan eski bir evin bahçesinde yalnızca tek bir ayçiçeği gördü. O çiçek, tüm görkemiyle güneşe dönüyordu; sanki dünyadaki bütün umudu taşıyordu.

Deniz, o ayçiçeğine baktıkça kendi içindeki ışığı hatırladı.
Güneşe olan aşkını, yeniden canlandırması gerektiğini fark etti. “Tıpkı bu ayçiçeği gibi,” dedi kendi kendine,
“ben de güneşe dönmeliyim.”

O günden sonra Deniz, her gün bahçeye gelir, ayçiçeğiyle konuşur kendi hayallerini ve korkularını anlatırdı.
Zamanla kalbindeki karanlık dağıldı, umutları filizlendi.

Sonraları, Deniz’in karşısına çıkan tüm zorluklar onu yıldıramadı; çünkü ayçiçeği ona öğretmişti: “Hayat ne olursa olsun, güneşe dönmekten asla vazgeçilmemesi gerektiğini.”

Ve Deniz
kayıp güneşini bulmak için yılmadan
Usanmadan bu yolu yürümeye karar verdi ...


S.K.