Sevgi, gözlerini ufka dikmişti. İçindeki fırtına, dışarıdaki sessizliğe inat kopuyordu.
Kalbi kırılmıştı ama gözyaşları çoktan tükenmişti. Çünkü artık sadece yanan bir sızı vardı içinde...

Abisiyle yaşadığı tartışma yüreğini paramparça etmişti.
Annesine belli etmek istemiyordu; çünkü biliyordu, annesi her üzüntüyü kalbine yazardı.
Yalnızlık, sanki içini sarıp sarmalayan soğuk bir sis gibiydi.
Her adımı ağır, her nefesi zordu.

Ama o an, içinde küçük bir umut kıvılcımı belirdi:
“Belki de bu karanlığın sonunda, beni anlayacak bir ışık vardır…”

Işık yandığında gölge belirirdi; o gölgeden de umut doğardı.
Sevgi, kalbindeki yangını dinledi. Ama bu yangını söndürecek bir rüzgâr gerekiyordu.
Ve rüzgâr yoktu. Kuraklık çoktu.

Gözlerini kapattı, derin bir nefes aldı.
“Belki de önce rüzgârı bulmalıyım…” dedi kendi kendine.
Ama nerede, nasıl?

O anda aklı ailesine gitti.
Ama onların da hâli perişandı. Borçlar, hastalıklar, geçim sıkıntısı...
Sevgi, yardım isteyemezdi; çünkü kendisi de onların yükünü artırmak istemiyordu.
Gözleri doldu, yüreği burkuldu.
“Ben kimseye yük olamam,” diye fısıldadı.

Ama içindeki yalnızlık, giderek ağırlaşıyordu.
Bir kenarda biraz birikimi vardı ama onu kendine harcayamazdı.
“Kendime değil, aileme faydam dokunsun,” diye düşündü.

Abisi bu fikre karşı çıktı.
“Senin paran, senin geleceğin,” dedi sertçe.
“Bu parayı harcamamalısın. Zaten bireysel emekliliğini bile iptal ettin. Kendini de bizi de zor durumda bırakma.”

Sevgi, abisinin sözleriyle daha da ezildi.
Kalbi ikiye bölünmüştü.
Bir yanda ailesine yardım etme arzusu, diğer yanda geleceğine dair korkular...
“Ben kimin için yaşıyorum?” diye düşündü hıçkırıklar içinde.
“Yarın öbür gün ölürsem, para zaten sizin...”
Sözcükler boğazında düğümlendi, gözyaşları yanaklarından süzüldü.

Abisi yemin etti:
“Senin parana dokunmam. O senin çeyiz paran. Gün gelir, kısmetin çıkar; o parayla kendi hayatını kurarsın.”

Ama bu sözler, Sevgi’nin içindeki acıyı dindirmedi.
Tam tersine, daha da derinleştirdi.
Gözlerinden yaşlar süzülürken usulca sordu:
“Ben sadece faydam dokunsun istedim.
Ama sen hep karşı çıkıyorsun.
Benim ne istediğim, ne hissettiğim hiç mi önemli değil?”

Sesi titriyordu ama artık içinde büyüyen isyanı saklayamıyordu.
Abisi sessizce gözlerinin içine baktı.
O bakışlarda kırgınlık vardı, hüzün vardı.
Usulca yanına yaklaştı, omzuna dokundu, alnından öptü.
“Ne olursa olsun, senin yanındayım.
Ne kadar borcum olursa olsun, destek olan ben olmalıyım,” dedi yumuşak ama kararlı bir sesle.

O an Sevgi’nin içindeki buzlar yavaş yavaş erimeye başladı.
İçindeki yük biraz olsun hafifledi.
Ama yine de içinde gizlice yardım etme planları kuruyordu.

Kardeşler birbirine sarıldı.
Abisi kulağına fısıldadı:
“Zor günlerimiz olacak elbet.
Ama bu da bir sınav.
Unutma, dağ gibi bir abin var senin.”

Sevgi’nin gözleri doldu.
“Keşke babam yaşasaydı…” dedi usulca, yüreğindeki boşluğu hissettirerek.
İkisi de o an sarıldılar.
Acı biraz olsun paylaşıldı.

Annesi hasta olduğu için çocuklar her şeyi ondan gizliyordu.
Ama bir gün anneleri, gözlerindeki ıslaklığı fark etti.
Merakla sordu:
“Çocuklarım, neden ağlıyorsunuz bakayım?”

Sevgi, yaşlarını silerek hafifçe gülümsedi:
“Sevinçten anne, önemli bir şey değil,” dedi ve konuyu kapattı.
Annesini üzmek istemiyordu.

Ama içindeki endişe büyüyordu.
Derken zaman geçti ve annelerinin rahatsızlığını çocuklar öğrendi.
Ve o gün kalplerinde yeni bir amaç doğdu:
“Artık hedefimiz, annemizin mutluluğu.”

Birlik oldular.
Ellerini kenetlediler.
Annelerini tedavi ettirdiler.
Ve birlikte bir umut filizlendi.

“Anne gülümserse, biz de güleriz,” dediler sessizce.

Zor günlerin içinde, küçük ama güçlü bir ışık yanıyordu artık:
Sevgi ve ailesi için...

Kavga yerini sessiz bir dayanışmaya bırakmıştı.
Abisi iş yerinden avans aldı, birikmiş borçların çoğunu kapattı.
Sevgi de gizli gizli birikiminden eve bir şeyler alıyordu.
Annelerinin maaşı ise ilaçlarına yetiyordu.

Hayat hâlâ zordu ama artık yalnız değillerdi.
Mücadele devam ediyordu; ama Sevgi de bu mücadeleye omuz veriyordu.
Omuz omuza, kalp kalbe…
Meltem Mesture Güven