Kavuşmak Sonsuzluğun Ötesine Kaldı

Bazı aşklar vardır…
Zamana, mekâna, hayata sığmaz.
Öyle bir bakışta başlar ki o an, yeryüzü durur. Kalbin bir kıyısına kazınır bir ad, bir ses, bir gülüş. İnsan, kendini unutur da o ismin gölgesinde yaşar.
Ama her aşk, vuslata yazılmaz.
Kimi hikâyeler yarım kalır, kimi ise hiç başlayamaz.
Kavuşmak…
Kimi zaman bir hayalin ucunda asılı kalır;
kimi zaman sonsuzluğun ötesine ertelenir…

Seninle ben, tam da böyle bir hikâyede kaldık.

Ben her gece hayaline sarıldım.
Sen, hangi kıyının rüzgârında savruldun bilmiyorum.
Görmediğim yüzünü ezberledim.
Konuşmadığımız binlerce kelimeyle içimde bir ömür sohbet ettim.
Sana söyleyemediklerimi, yıldızlara fısıldadım.
Gökyüzü şahit oldu susuşlarıma.
Seni beklerken geçirdim mevsimleri;
her yağmurda yıkandım, her baharda umutlandım.

Bir sesin vardı, hep uzaktan gelen.
Bir nefesin, içimde yankılanan.
Kokunu bilmedim belki ama rüyalarımda hissedebildim.
Beni hiç tutmadığın ellerinle sarıldın içime.
Ve ben, seni hiç tanımadan sevmeyi öğrendim.

Biliyor musun, zamanla anladım:
Bazı kavuşmalar bir ömre sığmazmış.
Çünkü bazı kalpler, bir başka dünyanın eşiğinde çarparmış.
Ve biz, ne yaparsak yapalım, o eşikte kalmışız.

Ben ellerini beklerken yıllar geçti.
Sen başka yollarda, başka hayallere yürüdün belki.
Belki de bir yerlerde sen de aynı acıyı hissettin.
Ama kavuşamadık.
Çünkü biz, o büyük hikâyeyi yanlış zamana yazmıştık.
Yazgımız aynı harflerle yazılmıştı belki ama farklı sayfalara düşmüştük.

Şimdi her şey sustu.
Sadece içimde yankılanan bir sesti kaldı senden.
Zaman, anıların üzerinden geçtikçe seni silmedi, aksine daha da belirginleştirdi.
Sen geçmedin…
Hiç geçmeyeceksin.

Çünkü sen, sonsuzlukta bir yerdesin.
Ben ise burada, sana çıkan yolları ezberlemiş halde bekliyorum.
Biliyorum, bu dünyada sana varamayacağım.
Biliyorum, ellerin artık ellerimde dinlenmeyecek.
Ama bir gün…
Bir gün, bu yaşamdan soyunduğumda,
her şey bittiğinde,
gözlerim son kez kapanıp da kalbim sessizce durduğunda,
bir kapı açılacak başka bir zamana…
Ve orada, kavuşmak nihayet bize yazılacak.

İşte o zaman,
ne mesafe olacak aramızda
ne susuşlar, ne ertelenmiş cümleler.
Sonsuzlukta sana koşacağım.
Gecikmiş bütün ömürleri telafi eder gibi…
O gün geldiğinde,
“Geç olsun” bile demeyeceğim.
Çünkü kavuşmak…
Sonsuzluğun ötesine kalmıştı.