0
Yorum
5
Beğeni
0,0
Puan
188
Okunma
Orta Çağ’da, Tuna Nehri kıyısında bir şövalye ve sevgilisi yürüyorlarmış. Nehrin sularında süzülen mavi bir çiçek görmüşler. Sevgilisinin gözlerini o çiçeğe çeviren şövalye, onun o anki hevesini bir ömre taşımak istemiş. Kendini suya bırakmış. Akıntı hızlıymış. Tutmuş çiçeği ama tutunamamış hayata. Giderken son bir bakış, son bir söz bırakmış geride:
"Unutma beni."
Çiçek, gökyüzü kadar maviymiş. Nehir, o maviliği aynasına işlemiş. Aşık olduğu adamı sulara bırakan kadın, çiçeği bir ömür saklamış. Unutmamış.
Benim gözümde de o çiçeğin yansıması var. Belki sen de bu yüzden unutamazsın beni. Fotoğraftaki göz benim. Unutma beni,unutama...
