Yaşamdan Ölüme

Bir ömür;
sessizce geçti ayak uçlarımdan
Çocukluğumdan bir gülüş kaldı geriye,
bir de içime sinen o ilk dua:
"Bizi doğru yoldan ayırma ya Rab..."

Gün geçtikçe azaldım,
Gözlerimdeki ışık,
Ellerimdeki güç,
Kalbimdeki sabır
hepsi yavaşça benden uzaklaştı.

Dünya;
önce vaad etti, sonra aldı.
sevindirdi,
aldattı,
yorulmuş bir derviş gibi süründüm ardından.
ne yapsam
kapanmadı içimdeki boşluk.

Her gece,
biraz daha fazla sustum.
Konuşmakla bitmeyen dertler için,
duaya sığındım,
gözyaşımı kıbleye döktüm.

Şimdi vakit geçiyor
Ellerim boş içim dolu.
Ne çok şey sığdırdım bu sessizliğe.
Biriken dualar,
Tövbesiz günahlar.

Sözüm yok artık kimseye,
Gönlümde herkesin sustuğu bir yer var.
Orada sadece sen varsın
Adınla titreyen bir boşluk kadar yakınım sana.

Bir gün son kez bakarsa gökyüzü üzerime,
Bir dua gibi düşersem sessizce
Ne ismim anılsın,
Ne de bir taş konulsun baş ucuma.

Yeter ki sen bilesin;
Ben seni sevdim ya Resûl,
Bir yaprak gibi süzülürsem toprağa...

S.k.