Her sabah yeni bir insanlık suçu işleniyor, ama kimse uyanmıyor. Zira dünya, "endişeyle izlemekte". Endişe dediğin öyle kolay iş değil, sabah kahveni içeceksin, koltuğuna oturacaksın, sonra biraz üzülüp biraz da kanal değiştirerek “vicdan görevini” tamamlayacaksın.
Gazze’de insanlar açlıktan ölüyor. Ama öyle doğrudan değil ha, medeni usullerle. Önce fırınları bombalıyorsun, sonra un fabrikalarını. Ardından diyorsun ki “ekmek yoksa pasta yesinler”. Modern çağda soykırım yapmanın incelikleri bunlar.
İnsanlar aç, ama dünya tok. Çünkü dünyayı doyuruyorlar bu suskunlukla. Doyuruyorlar ki kimse sesini çıkarmasın. “Karmaşık bir mesele” diyorlar. Karmaşığız, evet. O kadar karmaşığız ki aç bir çocuğun gözlerini bile düz göremiyoruz. Hep eğik bakıyoruz.
Birleşmiş Milletler diyor ki: “İnsani yardımlar engelleniyor.” Eee? E’si yok. C’si de yok. O kadar yok ki, bir bakıyorsunuz çocuklar toprak yiyor. Biri kalkıp diyor ki: “Bakın işte bu topraklara ne kadar bağlılar.”
Efendim sonuç: Ekmek yok. İnsan yok. Vicdan zaten çoktan göç etmiş. Ama ne gam! Endişe hâlâ yerinde duruyor. Yerini pek sevdi.