Gözlerin…
Baktığımda kendimi unuttuğum, içine düşüp de geri dönemediğim o büyük yangın yeri.
Bir bakışının arkasına sakladığın binlerce kelimeyi, sustuğun her saniyede kulaklarımda çınlayan vedanı ezber ettim iyice.Ve artık biliyorum, bazı gözler sadece bakmaz, bazı gözler seni orada terk eder.
Seninle anılarımız bir zamanlar hayaldi.
Ama o hayal kadar gerçek hiçbir şey yaşamadım. Anladım ki bazı ayrılıklar, bir insanı değil, bir ömrü terk ediyor. Ve sen giderken benim bütün ömrümden çıktın. Şimdi adını anmadan seni nasıl anlatabilirim bilmiyorum. Söylemeden nasıl susabilirim?
Geceleri sana yazdığım, ama hiç yollayamadığım yazılarla dolu ellerim. Uyuyamıyorum. Çünkü her uyku senin olmadığın sabahlar uyanıyor. Her sabah bir eksikle başlıyor. O eksik sen’sin.
Sana kırgın değilim.
Kırgınlık, kalmaya niyeti olanlara duyulur.
Sen gittin.
Belki bir gün, o köşe başında göz göze geliriz yine. Ama bu sefer gözlerime iyi bak olur mu?
Çünkü ikimize ağladığımı oradan anlayacaksın. Anlayacaksın ama… Geç kalacaksın. Bir daha dönmeyeceğini biliyorum.
Zaten bu mektubu da o yüzden yazıyorum.
Bir daha sana seslenmeyecek sesimin son yanışı bu.

Öperim gözlerinden…