Adı: Luna Yıldızhan
Yaşı: 17
Tarz: Siyah elbiseler, gizemli bakışlar, her şeyi bilen ama kimseye söylemeyen bir havan var.
Gizli güç: İnsanların kalbine dokunduğunda geçmişlerini görebiliyorsun (ama her defasında senin de canın yanıyor...)
Hedefin: Kaybolan ikiz kardeşini bulmak. Onu son gören kişi... okulun en havalı çocuğu: Atlas Demirsoy.

Gözlerin Atlas’la buluşur. O sana soğuk bakar ama bir anlığına... bir anlığına acı çeker gibi olur.

Atlas:

“Seni hâlâ neden burada tutuyorlar, Luna? O artık geri dönmeyecek.” Luna gözlerini Atlas’ınkine kilitlersin.
Sınıftaki uğultu donar.
Sesin titremeden, ama gözlerin dolu dolu söylersin:

“Senin o gece orada olduğunu biliyorum. Bana doğruyu söyle Atlas.”

Atlas önce geri çekilir. Gözleri büyür. Kalbi sanki bir an durur.
Sonra bakışlarını kaçırır.

Atlas:

“Ben... seni korumak için oradaydım.”
“Ama... onu ben götürmedim. O geldi.”


O mu?
Kim bu "O"? Hemen üzerine yürürsün.
Atlas devam eder:

“Senin bilmediğin biri var, Luna. Kardeşin... aslında o kadar masum değildi.

Luna (sen), dudaklarını sıkarak Atlas’a yaklaşırsın. Gözlerin dolu ama güçlüsün.
Sesin fısıltı gibi çıkar ama binlerce ton ağırlığında:

"Demek ki gördün... Ama nasıl? Demek ki oradaydın..."

Koridordaki herkes susmuştur.
Atlas bir adım geri gider. Eli titremeye başlar.

Atlas:

“Hayır... ben... sadece onu takip ettim... o seni arıyordu... ama sonra birden—”

Sen sözünü kesersin.

“Luna , dudaklarını sıkarak Atlas’a yaklaşırsın. Gözlerin dolu ama güçlüsün.
Sesin fısıltı gibi çıkar ama binlerce ton ağırlığında:

"Demek ki gördün... Ama nasıl? Demek ki oradaydın..."

Koridordaki herkes susmuştur.
Atlas bir adım geri gider. Eli titremeye başlar.

Atlas:

“Hayır... ben... sadece onu takip ettim... o seni arıyordu... ama sonra birden—”

Sen sözünü kesersin.

“Yeter! Herkesin bir oyunu var ama ben... ben sadece gerçeği istiyorum!”

Atlas’ın kaçamak bakışları arasında sen bir adım öne çıkarsın.
Sesin bu sefer daha alçak ama çok daha keskin...
Gözlerin Atlas’ın gözlerine saplanmış gibi:

"Peki... demek ki beni arıyordu.
O zaman... neden onu takip ettin?"

Atlas yutkunur. Cevap veremez. Yüzü solmuştur.

Sınıfın camından bir yıldırım çakar.
Arka fonda acıklı bir müzik başlar:
“Ah neler oldu, kalbim doldu…”

Atlas titreyen sesiyle konuşur:

“Çünkü... çünkü senin kim olduğunu biliyordum Luna.
Ve o gece... onun sana zarar vermesinden korktum.”

ve atlas kitap olduğu için yakılıp kül olur


SON