"İnsanları hep bir filme benzetmişimdir. Her birinin bambaşka ve inanılmaz bir senaryosu olduğuna, herkesin kendi hayat filminde başrolde olduğuna inanıyorum. Benim filmim ise sessiz sinema gibi... Başrolü olmayan, fonda bir melodi çalmayan, konuşmak için çaba bile sarf etmeyen insanlarla dolu. Sanki herkes figüran ve ben... sadece izliyorum. Ne bir ses, ne bir melodi… sadece eksik sahnelerle dolu, yarım kalmış bir film. Ben bu sessizliğe alıştım mı, yoksa sadece katlandım mı bilmiyorum.
Bazen herkes konuşurken ben sustum. Ya da belki ben sustuğum için herkes konuşmaktan vazgeçti. Film devam ediyor ama ben neredeyim bu senaryoda? Unutulan bir karakter mi, yazılmamış bir satır mı? Sahne dönüyor, oyuncular değişiyor, dekorlar değişiyor...Ama ben hep aynı köşedeyim. Ne zaman dahil olmaya kalksam, sanki birileri bu sahne sana ait değil” diyor. Belki de bu yüzden kendi içime döndüm başka bir filmde başrol olmak için değil, kendi içimde var olmak için.