Sizler de kalabalıklar içerisinde ışığını ve rengini yitirmiş, yolu yolcusu olmaktan vazgeçmiş, cebindeki şiirlerin maviliğinden, sürme çekmiş genç kızların alımlılığından ve boyalı dudaklarının içinizi titreten ve kıyılarınıza kırılgan dalgalarınızdan, şiddetli huzursuzluğunuzdan ve ayağınızı yere basan toprağın gürültüsünden uzaklaşmak istemez miydiniz?
Kalabalıklara karışmak, cesaretinizin var olma gerekçeniz ise; sokaklarınız, ışıltılı meydanlarınız ve aşklarınız neden soluk ve boynu bükük.
Günahınızı, kusurlarınızı ve sırlarınızı saklayacak ya da bu suçu birilerine yükleyecek günahsız ve kusursuz birini bulamıyor musunuz?
Günahlarınızı ve sırlarınızı taşıyabileceğim kadar günahkârım ben.
Bu cinayeti ben üstlenebilirim.

Ben kendi yalnızlığımın kurbanıyım.

Şiirlerim, sizler gibi sevgiliye yazılan iki kişilik değildir.
İki kişilik yolcu biletlerim olmadı hiç.
Bir bekleyenim, kimselere vermiş olduğum bir sözüm, postalanmış mektuplarım olmadı hiç.
Yolunu gözlediğim, cevabını beklediğim, kurulmuş alarmlarım da olmadı hiç sonraki günlere dair.
Bence herkes kendi korkularının kurbanıdır.
Yaratıcısı olan, kendi korkularının kurbanı.
Saklanmış olduğunuz deliklerinizden çıkın, sevdiğinizin gözlerine bakın korkmadan, titriyor mu kirpikleriniz tel tel, terliyor mu avuçlarınız, sıkışıyor mu sıcak ve acemi yüreğiniz?
Nelerden vazgeçebilirsiniz?
Hangi ihtiraslarınızdan, yüzünüzün kızarmadığı hangi yalanlarınızdan, vermiş olduğunuz hangi sözlerinizden, sevgilinizin öpücüğündeki yeşil gözlerinden vazgeçebilir misiniz?
Son nefesinizden vazgeçebilir misiniz kendiniz için?
Dışarıdan bakınca ne çok kalabalık görünüyor gülüşleriniz. Övünülecek bir durum değil elbette, acizliğinizden olamaz mı soğuk ve titrek kalabalıklarınız.
Herkes kendi yalnızlığının kurbanıdır.
Dinlediği şarkıda, okuduğu kitapta, kuytu köşe sevişmelerinde, bir kadehin tesirinde ve anlamını keşfettiği sandığı hayatın sancılı kıymetsizliğinde.