Biz insanların ruh hali, doğadaki olayların ta kendisi. Tıpkı bir bulutun gökyüzünü kaplaması gibi, aniden grileşebilir içimizdeki her an. Bazen pesimist bir esinti sarar tüm benliğimizi, sanki dünyadaki tüm renkler solmuş, yerini tekdüze bir keder almıştır. Bu, sisli bir sonbahar sabahının içimize işleyen o nemli soğuğuna benzer. Her şey ağırlaşır, her adım sanki çamura batar gibi gelir.

Ama doğanın sonsuz döngüsü bize bir gerçeği fısıldar: En karanlık fırtınalar bile bir gün diner. Sağanak yağmurların ardından gökkuşağı belirir, fırtınanın savurduğu dallar yeniden yeşerir. Tıpkı bunun gibi, bizim ruhumuzdaki o gri bulutlar da dağılır er ya da geç. Belki hemen değil, belki biraz zaman alır, ama mutlaka ardında berrak bir gökyüzü bırakır. İçimizdeki kasırgalar dindikten sonra, güneşin sıcaklığını yeniden hissederiz. Belki umut kelimesi o an dilimize gelmez, ama bu doğal akışa, bu değişime olan inancımız bizi ayakta tutar. Çünkü biliriz ki, doğa kendini yeniledikçe, biz de içimizdeki mevsimleri yaşayarak, her yeni güne yeniden başlarız.