HAYAT FİLİM GİBİ
Geçenlerde birkaç yakınımla film izliyorduk. Filmde birbirini seven ve bu sevgi uğruna her şeye katlanan iki genç vardı. Ben, insanların aşkları uğruna büyük fedakârlıklar yapmalarının güzelliğini düşünürken yanımdakilerden biri: “Böyle şeyler sadece filmlerde olur!” deyiverdi. Sonradan uzun bir süre daha düşünmeme sebep olan bu söz beni epey etkilemişti. Çünkü filmler, kitaplar, tiyatro oyunları, şarkılar hepsi zaten insanların yaşadıklarından esinlenerek yapılmamış mıydı? Kurgusal olan her eserde mutlaka bir gerçeklik vardı. Peki, “insanı anlatan sanatın, sadece sanat eseri olarak kalmasının sebebi neydi? Biz mi değişmiştik, yoksa daha realist eserler ürettiğimize inanarak eskilerinin birer hayal ürünü olduğunu mu düşünmeye başlamıştık?
Aslında bu konuda ortada bir tezat da yok değil. “Hayatımı anlatsam roman olur.” sızlanışları sanat eserinin hayatımızdan yola çıkılarak oluşturulduğunun apaçık göstergesi. Ama neden aramızdan hiç kimse “O kadar mutluyum ki, böyle bir mutluluk ancak filmlerde olur.” demez? Ya da diyenler vardır da biz mi tanışma imkânı bulamıyoruz bu bahtiyar insanlarla?
Küreselleşen dünyada insanlar, gerçek mutluluğu kaybettiklerini düşünüyorlar ve mutluluğu bulmak için anlamsız arayışlara giriyorlar.
Teknolojinin esiri olmuş âdemoğlu, fedakârlık olgusunu ve onun getirdiği tarifsiz mutluluğu hayatından sorgusuz sualsiz çıkarmış. Sonra da elbette ki boşluğa düşmüş. Hayatın böyle acımasız devam ettiğini düşündüğü için de gerçek vefanın, aşkın, sabrın filmlerde kaldığını benimsemiş.
Farkında olmadan özümsediğimiz bu olguyu yıkmanın tam zamanı. Neden bir mutluluk anı filme özgü olsun ki? Neden bir adam sevdiği biri için zorluklara göğüs germesin? Mutluluk, bizim için var edilmişti, bizimdi. Şimdi mutluluğa sahip çıkmak için “yeniden” öğrenmenin tam zamanı. Mevlana ne güzel söylemiş: “Bizimle birlikte yaşamak, hoş geçinmek istersen; başındaki o kuruntuları at, şu kavgayı bırak. Vaktiyle her ikimiz birlikte iken, sen ve ben nasıl kaynaştıysak, bugün de öylece kaynaşmış ve birleşmiş