Ben yazdığım hiçbir şiiri yaşayan bir kadına ithaf etmedim. Çünkü o şiirlerde adı geçen kadın, aslında hiçbir zaman var olmadı. O, yalnızca bir metafor; bazen bir hayalin silueti, bazen bir duygunun vücut bulmuş haliydi. Onun bir yüzü yoktu, bir sesi yoktu, bir geçmişi yoktu. Belki de hiç olmayacak birinin eksikliğini yazdım yıllarca. O yüzden kimse üstüne alınmasın. Çünkü o satırlar kimseye ait değil. Belki en çok kendime ait.

Aşk dediğimiz şeyi sadece bir kişiye duyulan bağ olarak tanımlarsak, o zaman aşkı küçültürüz. Onu bir kalıba sıkıştırmış oluruz. Oysa aşk çok daha fazlasıdır. Bir sokak lambasının altında bir anlığına göz göze gelmektir bazen. Bazen bir yabancının gülümsemesi, bazen de sabaha karşı uyanıp hissettiğin tarif edilemeyen boşluktur. Aşk bir kişide değil, bir hissin derinliğindedir. Ve o derinliği keşfetmek için yazıyorum.

Ben bazen yalnızlığıma yazıyorum. Kendi içimde yankılanan sessizliğe. Bazen yolda yürürken göz ucuyla gördüğüm bir yüzün hatrına yazıyorum. Bazen ise tamamen uydurulmuş, hiç var olmamış birine. Belki de sadece yazabilmek için seviyor gibi yapıyorum. Ama asıl mesele, ne yazdığım değil; yazarken ne hissettiğim. Çünkü bazen bir satır yazmak, bir ömrün ağırlığını hafifletir. İçimde taşımaktan yorulduğum duygular, kelimelere döküldüğünde biraz olsun nefes alıyorum.

Benim için yazmak, bir tür iç hesaplaşmadır. Bir yüzleşme. Bir iyileşme çabası. Kelimelerle kendime ayna tutuyorum. Dışarıdan bakan biri o satırlarda bir aşk, bir kadın, bir ayrılık görebilir. Ama aslında gördüğü şey, benim kendi iç dünyamdaki boşlukları doldurma çabamdır. Çünkü bazen en büyük aşk, hiç yaşanmamış olanıdır.

Ve evet, eğer bir gün biri olursa… Gerçekten gelen, kalan ve içimdeki sessizliği dinleyen biri… O zaman belki de kalemi bırakırım. Belki de o gün son şiirimi yazarım. Çünkü anlatmaya gerek kalmaz artık. Çünkü anlatacak bir “yar” vardır. Ve bazen bir insan, binlerce kelimenin yerine geçer.

İşte o zaman yazmak bir ihtiyaç olmaktan çıkar. Çünkü hayat, yaşanacak kadar gerçek olmuştur artık.