AFFETMEYİ ÖĞRENMEK


Marie, 1930 yılında alkolik bir annenin evlilik dışı çocuğu olarak dünyaya gelir.

Annesi ona bakamayınca
5 yaşında olan Marie’yi
yurda verir.

Ardından bir çift onu evlatlık edinir...

Marie’nin kaderi,
ne yazık ki yine yüzüne gülmez.

Çünkü onu evlatlık edinen çift sadist çıkar.

Bu italyan asıllı çift, küçük kızı evin mahzenine kapayıp sistematik biçimde işkence eder.

Dışardan bakıldığında normal ve çok saygın göründükleri için, bunu yıllarca rahatlıkla gizleyebilirler ve Marie adeta cehennemden geçer.

Marie Rose 17 yaşında depresyondan felç geçirir.

Halisünasyonlar da gördüğü için doktorlar ona şizofren teşhisi koyar ve onu akıl hastahanesine yerleştirirler.

Marie hayatının 17 yılını orada geçirir ve çok zor yıllar yaşar...

Umutsuzluk ve çaresizlik içinde kıvranır durur.

Yemek yemez, yerinden kımıldamaz ve sıkça intihar etmeyi düşünür.

Otuz dört yaşına geldiğinde doktorlar Marie’nin durumunu yeniden değerlendirir.

Onun şizofren olmadığına, ağır depresyon geçirdiğine
ve panik atak yaşadığına karar verirler.

Arkadaşlarının ve kendisini seven bir kaç sağlık görevlisinin yardımıyla Marie hastaheneden çıkar.

O artık hür ve yaşamını nasıl sürdüreceğine dair kendisi karar verme aşamasındadır.

Terk edilmiş, işkence ve tacize uğramış, otuzdört yılı ziyan olmuş bir kişi olarak hiçte kolay olmayacaktı.

Ama o yılmadı ve kızgın, öfkeli, umutsuz olmak yerine sıfırdan başlamayı tercih etti.

Yetkililer;
“Aklı dengesi yerinde değil, okuması imkansız”
dedikleri halde Marie, Salem State Üniversitesine Psikiyatri bölümüne girer ve mezun olur.

Bu ara kanser hastalığına yakalanır ve mücadalesini kazanır.

Kendisi gibi akıl hastahanesinden çıkmış ve iyileşmiş Joe ile evlenir.

Kocası maalesef altı sene sonra ölür ve Marie kendini
işine verir.

Uzun yıllar doktor olarak çalıştıktan sonra Harvard Üniversitesi’nde mastır yapar.

Psikiyatrik hastalarla çalışır, konferanslar verir.

Biyografisi yazılır ve hayatı film olur (Nobody’s Child).

Bir çok ödüle layik görülür.

Elli sekiz yaşındayken, ‘vay be’ dedirtecek birşey yapar;

On yedi yılını geçirdiği Masachusetts Danver Devlet Hastahanesine yönetici olarak atanır.

Verdiği bir basın toplantısında şunları söyler;

-- ”Eğer affetmeyi öğrenmeseydim, bir damla bile gelişemezdim.

Yaşamım ziyan edilmiş bir yaşam olurdu.

Ve bugün,
bu hastahaneye yönetici olarak dönemezdim.”

Marie Rose Balter’in, yeni görevini haber yapan bir Ajans, onun zafer açıklamasını da şöyle yapar;

-- “En uzun yolculuk, beynimizden yüreğimize yaptığımız yolculuk.

Affetmek bu yolculuğun
en kestirme yolu.

Affetmeyi gerektiren, her yara içinde önemli bir dersi barındırır.

Dersi görebilmek için yarayı yeniden deşerek yüzleşmek zorunda
kalsak bile…”

Marie bu hayatta hiçbirşeyin imkansız olmadığını gösteren en güzel örneklerlerden.


Not: Marie Rosa
06.08.1999 yılında Massachusetts’de vefat etmiştir


Görseller:
Marie Rosa’nın kendisidir.



❤💙💚💛🧡💜


Affetmek size karşı yapılan hatayı unutmak değil, kalbinizi ve ruhunuzu o hatanın etkisinden kurtarıp özgür bırakmak anlamına geliyor.

Kişi ne kadar kırılırsa kırılsın, karşısındakini affettiğinde aslında kendini de kin yükünün ağırlığından kurtarmış oluyor.

Affetmek, bağışlamak, bizi yaralayan insana duygu ve düşüncelerinin sorumluluğunu geri vermek, yaşanan olayda kendi rolümüze sahip çıkmak ve gereken öğretici dersi almak için kendi irademizle gerçekleştirdiğimiz bir eylemdir.


İNSAN
KIRILAN KALBİ İÇİN
KÜSMEYİ BULMUŞ

BAKMIŞ AFFEDEMİYOR
SUSMAYI BULMUŞ


💜🧡💛💚💙❤

Not: Yazı alıntıdır

Hayırlı akşamlar