İlk deneme yazım.
İnsan, hayatın omuzlarına yüklediği ağırlıklarla, günlük telaşların gürültüsüyle boğuşurken bazen durup bir mana arar. Büyük işaretler, olağanüstü mucizeler bekler belki de.

Yönünü bulmak, ruhunu dinlendirmek için uzaklara, erişilmez görünen zirvelere çevirir gözünü. Oysa en büyük mucizeler, en derin sırlar, her an gözümüzün önündeki sadelikte gizlidir. Yeter ki bakmayı bilelim.

Kâinat, Yaradan’ın bize yazdığı, mürekkebi yıldızlardan, kâğıdı topraktan olan ilahi bir mektup gibidir. Her bir ağaç, o mektuptaki bir kelime; her bir çiçek, sevgiyle işlenmiş bir nakıştır. Denizin kıyıya vuran her bir dalgası, O’nun sonsuz rahmetini fısıldar kulaklarımıza.

Bir kuşun kanadındaki ahenk, bir kar tanesinin eşsiz geometrisi, en büyük sanatçının imzasını taşır. Fakat bu imzayı görmek, bu fısıltıyı duymak için bildiğimiz gözlerden daha fazlasına ihtiyaç duyarız. İşte o, kalp gözüdür.

Kalb gözü, fiziksel bir organ değil, ruhun idrak penceresidir. O pencere açıldığında, sıradan görünen her şey bir anda derin bir anlam kazanır. Sabah demlediğimiz bir bardak çayın buğusunda, rızkı verenin cömertliğini görürüz.

Bir çocuğun masum tebessümünde, günahlardan arınmış o saf fıtratı hatırlarız. Bize uzanan bir dost elinde, yalnız olmadığımızın tesellisini buluruz. İbadet, sadece belirli vakitlerde yapılan ritüellerden ibaret olmaktan çıkar; nefes alıp vermek, kâinattaki bu ilahi sanatı tefekkür etmek de bir şükür haline gelir.

Hayatın anlamı, göklerde aranan bir hazine değil, ayağımızın altındaki toprağa, içimize çektiğimiz havaya, sevdiklerimizin yüzüne sinmiş bir gerçektir. Mesele, o gerçeğin üzerini örten gaflet perdesini aralayabilmektir.

Bu perdeyi aralayan anahtar ise samimi bir niyetle "görmeyi istemektir".
Durun ve sadece dinleyin. Durun ve sadece bakın. Ama bu kez zihninizin gürültüsüyle değil, kalbinizin sükûnetiyle.

Göreceksiniz ki en büyük huzur, en derin iman, yanı başınızdadır. Kâinat, size yazılmış sevgi dolu bir mektuptur ve her an okunmayı beklemektedir..

Merdümgiriz