Tomris’i gördüm bugün. Yüzünde bir huzursuzluk, bir telaş vardı. Uzun uzun dalıyordu uzaklara. Uzun süre gözlerimi yüzünden alamadım. Yanına gitmek istiyordum. Kalbim hadi git diyordu ama ayaklarım adım atamıyordu. Ah! Tomris içimdeki umudum. Seni üzgün görmeye nasıl dayanabilirdim ki? Sanki içimden bir parça daha kopmuş gibi hissediyordum. Tomris, inci tanem, papatyam...
Saçları uçuşuyordu arada bir de yüzüne geliyordu o da bu durumdan pek hoşlanmıyor gibiydi. Saatlerce uzaktan seyrettim onu ve gün battı. İnsanlar evlerine çekildi. Sokaklar yapayalnız kaldı. O beni hiç fark etmemişti. Ama ben onu ayak sesinden bile tanırım. Ah! Tomris bir bilsen içimde sana aşk ile bakan çocuğu. Ama nereden bilebilirsin ki? Hiç biri tarafından sessizce, güzelce, incitmeden seven biri gördün mü?
Bugün tezlerimi bitirmem gerekiyordu. Tomris’in Gülhane parkına gideceği haberini aldım ondan önce orada olmalıyım. Olsun ben onu uzaktan da görsem yeter.
Sevgi neydi?
Parka geldim yaklaşık 3 saat 45 dakika 2 saniye bekledim. Sağıma, soluma bakıyorum sanki Tomris’in ayak seslerini duyuyor gibi oluyorum ama sanırım kendimi kandırıyorum.
Tomris gelmedi...
Üstümden kamyon geçmiş gibi hissettim. Hayal kırıklığı kadar korkunç bir şey yok bu hayatta. Bizim bakkal Salim amcaya selam verdim bir de ne göreyim Tomris!
Kalakaldım öylece..
Nabzım tavan yapmış, kanım çekilmiş, sanki o an hayat durmuş gibi hissettim. Kafasını çevirerek bana baktı. Sanki o 2 saniye de dünya güzelleşti. Sonra kafasını tekrar çevirerek gitti. Aradan bir hafta geçti ve ben onu göremedim. Sanki o yokken her yer karanlık, ıssız ve ürkütücü geliyordu. Saçmalama diyordum kendime. Kampüs çıkışı tekrar gördüm onu ve ona olan duygularımı açtım. Şaşırdı ve öylece kalakaldı. Düşünmesi gerektiğini söyledi bana. 2 gün geçti aradan ve bana olumlu yanıt verdi.
Canım , nar tanem, Tomris’im, kalbimin çiçeği.
Beraber gezdik ağacın gölgesinde dinlendik ve ben ona şiir okudum:
" Yol uzun sevdiceğim. Benim gönlümde hep sen varsın aklımın köşesinde."
Tomris çok duygulandı ve bana sarılmak istedi.
1 ay sonra
Tomris’in kaza geçirdiği haberini aldım. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Hastaneye nasıl gittiğimi bilmiyorum. Vardığımda Tomris sedyeye uzanmış yatıyor ve bilinci açık bir şekilde idi. Öylece bakıyordu bana ve yanına yaklaştım ve canımın içi nasılsın dedim kendini çekerek siz kimsiniz dedi bana...
Aklım durdu o an. O benim kalbimin çiçeği iken ben onun hafızasında siz olarak kaldım.
Beni hatırlamadı.
Ayrıldım...
5 yıl sonra
Yağmurlu bir akşam maziyi hatırlıyorum ama unutamıyorum. Yağmur ağlıyor siliyor da maziyi...
Sağa çevirdiğimde kafamı Tomris’i gördüm. El ele tutuşmuş kızı ve eşi ile yürüyordu. Beni gördü ve ansızın durdu bana sarılmak istedi ama ben kendimi geri çektim.
Sen beni fark etmişken artık ben seni fark etmeyeceğim.
Tomris kalbimde öldü bir nezdi de yoktu artık.
Yazan
Başyazar, Şair, Yazar
İlayda ÇALIŞKAN 🇹🇷 🖋️