Ay ışığı, masa üstündeki mektuba vuruyordu. Zarfın ucu kıvrılmış, kâğıt ise buruşmuştu; sanki zaman bile onunla vedalaşmaya cesaret edememişti.
Elif, mektubu üçüncü kez açıp yine kapattı. Yazılmış ama gönderilmemişti.
Çünkü bazı sözler postaya verilmeyecek kadar ağırdı.
“Sevgili Deniz...” diye başlıyordu.
Ama "sevgili" kelimesi bile artık yabancıydı Elif’in diline.
Deniz gitmişti.
Hem şehirden, hem kalbinden, hem de geçmişinden.
Ama o mektup, Gitmemişti.
Yarım kalmıştı. Tıpkı Elif gibi.
Bir gün Elif mektubu ortadan kaldirdi.
Artık Tozlu raflarda duran bir zarf,
Zarfın içinde bir sayfa, Sayfanın içinde Elif’in gözyaşları vardı.
Aşkının, emeğinin, sancıları vardi.
Mürekkep hafif bulaşmış ama mektubu asla bozmamışti. Anıları, yaşanmışlıkları ve unutulmaz anlarıyla o sayfadaydi.
Sayfalar taşmış. Aşkın, nasıl kavuşmak olduğunu anlatmış.
Hayli bir zaman geçtikten sonra Elif’in bilmediği bir hastalığın ortaya cikiverdi. Hastalığınin ne olduğunu arastiriyorlardi. Ama Elif hasta olmadigini sadece aşk acısı çektiğine inaniyordu.
Elif çok hastaydı ve Denize yazdığı mektup aklına geldi .
Mektubu aldı tozlu rafdan Deniz’e göndermek istiyordu ama gücü yoktu.
Tedavisi yarım kalmış, ayağa kalkamamıştı. Ailesi ne kadar ısrar etse de Elif ikna edemiyordu.
Çünkü Deniz yanında olmadıkça yaşamanın bir anlamı yoktu onun için.
Bir gün yatağında uyurken rüyasında Deniz’i gördü. Ona kıpkırmızı bir gül uzatıyordu.
“Bu güle iyi bak,” dedi Deniz. “Bu seni yansıtıyor.”
Elif gülü ellerine aldı, mutlu oldu. Ama sabah gözlerini açtığında her şeyin bir rüya olduğunu anlayınca, hıçkırıklarla gözyaşlarına boğuldu.
Annesi, Elif’in ağlayışını duyunca yanına koştu.
Kızım neyin var kuzum
Elif artık dayanamıyorum dedi annesine
her şeyi anlatacağım anneciğim... Ve Annesine herşeyi teker teker anlattı, bana bir şey olur ise bu mektubu Deniz’e ulaştır, vasiyetim dedi.
Eğer ulasamazsaniz yakin mektubu diyede tembih etti.
Annesi başını salladı, ama yüreği paramparçaydı.
O gece durumu Elif’in babası Şadi Bey’e anlattı. Şadi Bey, Elif’in umudunu canlı tutmak için Deniz’i bulmaları gerektiğini anladı ve yola koyuldu.
Aylarca uğraştı, adresler aradı, isimler sordu… Ama Deniz bulunamadı. Sanki bu dünyadan silinmişti.
Günler geçerken Elif daha da zayıflıyordu. Ama her sabah gözlerini açtığında “acaba geldi mi?” diye kapıya bakmayı bırakmiyordu.
Ta ki bir sabah kapının önüne bırakılmış isimsiz bir zarf bulana kadar.
Üzerinde sadece şu cümle yazıyordu:
“O gülü hâlâ saklıyor musun?”
Gülüme iyi baktın mı?
Ben seni unutmadım.

Elif’in kalbi hızla atmaya başladı.
Koşarak kitaplarının arasına daldı. Ve evet, Oradaydı. Solmuş ama hâlâ kokusunu taşıyan o kırmızı gül. Elif’in elleri titredi. Bu, bir rüya değildi. Gerçekti.
Elif’in gözleri parladı. O gül onun yaşadığını, sevildiğini, unutulmadığını fısıldıyordu.
Artık ağlamıyordu Elif. Gülümsüyordu.
Ve o gün Kapı bir kez daha çaldı.
Karşısında Deniz duruyordu.
Hiç değişmemişti.
Sadece gözleri daha derin, daha yaralıydı.
“Gülüm…” dedi fısıltıyla.
Elif’in nefesi kesildi. “Deniz…” dedi heyecanla. “Nerelerdeydin?”
“Geldim işte sana, beni anlasana.
Sevdamızı hiç bırakmadım.
Seni uzaktan yaşadım.”
Deniz Elif’in elini tuttu, yavaşça öptü. “Artık buradayım.
Sana şifa olmaya, bana yaşam olmana geldim Ayrılık yok artık.
Ölürsek birlikte ebediyete birlikte yürüyeceğiz...” dedi
Ve başını Elif’in omzuna koydu.
O an, tüm güller gülümsedi.
Çünkü bir mektup, artık yarım değildi.
Aşk nihayet kalemle değil, kavuşmayla mühürlendi.
Oysaki Deniz gerçekten gelmiş miydi?
Elif onun hayali ile mi? Konuşuyordu...

Yazan: Meltem Mesture Güven
Devamı gelecek...