Gözler artık kendiliğinden ağlıyor...
İlla gözyaşı dökmeye gerek yok.
Bakışlar var, içe doğru sızlayan.
Sessizlik var, bin çığlıktan daha ağır.

Bir zamanlar ağlamak, içimi hafifletirdi. Şimdi ise dolup taşan bir yürek var içimde, ama gözyaşı akmıyor.
Akması gereken her damla, sessizliğe karışıyor.
Gözbebeklerimde donup kalan o nemsiz hüzün, geceleri en iyi bilen dostum artık.

Eskiden bir şeyler kırıldığında, ses çıkarırdı.
Şimdi kırılışlar bile sessiz.
İçten içe, sanki kalbimin raflarında bir şeyler düşüyor…
Ama kimse duymuyor.

Bazı yorgunluklar sadece uykuyla geçmez.
Bazı acılar yalnızca zamanla dinmez.
Ve bazı insanlar… ağlamadan da ağlar.

Sustuğum her cümlede binlerce kelime saklı.
Kimse bilmez, bir bakışla ne kadar bağırdığımı.
Ne kadar sustuğumu.
Ne kadar yorulduğumu.

Yüreğimde bir dua:
Ey Rabbim!
Ben konuşmuyorum ama Sen biliyorsun.
Ben ağlamıyorum ama Sen görüyorsun.
Ben unutur gibi yapıyorum ama Sen unutmuyorsun.

Ve işte bu yüzden, gözler artık kendiliğinden ağlıyor.
Görünmeyen yaşlar gibi…
Hissedilen ama dile gelmeyen bir hüzün gibi…
Kendi halinde, kendi içinde, kimseye dokunmadan…

Bazen ağlamak, sadece gözlerden değil,
ruhun ta kendisinden başlar.

Vesselâm...

Esma Canyurt