Suriye’deki savaşın gölgesinde büyüyen Ahmad, sekiz yaşında bir çocuktu. Ailesiyle birlikte Türkiye’ye sığındıklarında, yanlarında sadece birkaç eşya ve umut kırıntıları vardı. İstanbul’un kenar mahallelerinden birinde, eski bir apartmanın bodrum katına yerleştiler. Ahmad’in babası inşaatlarda çalışmaya başlamış, annesi ise komşuların verdiği ufak tefek işlerle geçimlerine destek oluyordu. Ancak Ahmad’in gözleri, yeni dünyasında bir şey arıyordu: bir dost, bir yuva.

Mahallede yaşayan Ceylin, on yaşında, meraklı bir kızdı. Okul çıkışlarında sokakta top oynayan çocukları izler, ama Ahmad’in hep kenarda durduğunu fark etmişti. Ahmad, diğer çocuklarla konuşmaya çekiniyor, onların oyunlarına katılamıyordu. Bir gün Ceylin, topu Ahmad’e doğru yuvarladı. “Oynar mısın?” dedi gülümseyerek. Ahmad, utangaç bir şekilde başını salladı. O an, bir dostluğun ilk adımı atılmıştı.

Zamanla Ceylin, Ahmad’in hikayesini öğrendi. Savaşın korkunç anılarını, kaybettiği oyuncaklarını, Suriye’deki bahçesinde bıraktığı kedisini… Ceylin, Ahmad’in hüznünü dağıtmak için bir plan yaptı. Mahalledeki çocukları topladı ve bir “yardım günü” düzenlemeye karar verdiler. Herkes evinden bir şeyler getirecekti: eski kıyafetler, oyuncaklar, belki bir battaniye. Ceylin’in annesi de kek yaptı, babası eski bir bisikleti tamir etti.

Yardım günü geldiğinde, mahalle meydanı renkli bir panayıra dönüştü. Ahmad, gözlerine inanamadı. Bir çocuk ona kırmızı bir top uzattı, bir diğeri eski ama sağlam bir mont verdi. Ceylin, Ahmad’e bir kutu boya kalemi hediye etti. “Bunları kullanıp bahçendeki kediyi çizebilirsin,” dedi. Ahmad’in yüzünde ilk kez kocaman bir gülümseme belirdi.

O gün, sadece Ahmad’in değil, tüm mahallenin yüreği ısındı. Suriyeli göçmen aileler, mahallelinin sıcaklığını hissetti. Çocuklar birlikte oyun oynadı, büyükler çay içip sohbet etti. Ahmad, o akşam annesine sarılıp, “Burası da bizim yuvamız olabilir mi?” diye sordu. Annesi gözyaşlarıyla, “Evet, oğlum, iyi insanlar oldukça her yer yuva olur,” dedi.

14.06.2025 Ermenek
Durmuş Ali ÖZBEK