Dinle Beni Ey Talip.

Sana öz sayıklamalarımı fısıldıyorum. Gecenin sırrıdır bu:

Dünya değildir büyük olan, hatta feza bile büyük değildir. Büyük olan fezayı görmese de, fezanın dipsiz olduğunu bilebilen dimağımdır. Öyle ya, ben olmasaydım olur muydu bu şehirler, ağaçlar, çiçekler, isimler, yaşananlar, hüzünler, mutluluklar, akıp giden saatler.. Ol sebepten kendimin farkına vardıkça küçüldü dünya gözümde. Ama isterdim ki, her biri benim gibi büyük olan dimağlar küçülmeseydi gönlümde. Kendini bilmeden kendini nimetten sayanlar, bu misafirhanede seni ev sahibine karşı rezil eden hoyrat çocuklar gibidir. Onlarla yoldaşlık etme Ey Talip. Dünya değil kötü olan, çekilmez olan dünya değil; üzerinde kanserli hücre gibi yaşayan dimağlar.

Ben bu zindanda kendim gibisini bulduğum zaman güleceğim. Bir misafirin yapılan ikrama gülümsemesi kadar kısa olsa da gördüğüm ikram, yine de güleceğim. Umduğunu değil bulduğunu yiyenlerin yüzü gülmez zira. Sadece muhtaçlığın giderilmesidir bulduğun. Ben aramıyorum, istediğimi umuyorum. Dualarımsın ey ismi meçhul.. Yollarımız kesişecek mi?.. Ya nasip..