Eskiden ilkokullar 5 seneydi.6-7-8. sınıf ortaokul,9-10-11.sınıf ise lisede geçirilen yıllardı.Ali,8 yaşında başlamıştı ilkokula.Tek öğretmende iyi bir eğitim aldıktan sonra ortaokula başlamıştı.O yıllarda ya öğretmen değiştiğinden ya da okul değişikliğinden ilkokulu tek öğretmende tamamlamak bir şanstı.
Orta 1 orta 2 nasıl da hızlı geçmiş kendini orta 3’de bulmuştu.Eeee biraz daha büyümüş,artık delikanlılık yaşına girmişti.
Sınıf arkadaşlarının çoğuyla zaten tanışıyordu.İlk iki sene sınıflarında hiç kız öğrenci olmadan okumuştu.Ama orta 3’e geldiğinde sınıflarında 6 tane kız öğrenci vardı.Yetişme tarzı olarak biraz utangaç ve çekingen,iyi ve temiz giyinen aynı zamanda zeki ve çalışkan bir öğrenciydi.Arkadaş çevresi de oldukça genişti.Hoş sohbet eder,zaman zaman da esprileriyle arkadaşlarını güldürürdü.Sınıflar arası münazaralara katılır,sosyal faaliyetlerde kendini gösterir,okul takımımda da futbol oynardı.Sınıflar arası bir futbol müsabakasında,attığı golle sınıfta bayağı popüler olmuştu.
Bir gün Türkçe dersinde;öğretmenin anlattığı dersi dinlerken,bir çift siyah,iri,üzüm gibi gözleri,alımlı kaşları ve yuvarlak bir yüzü olan güzel bir kızın kendisini izlediğini fark etti.O güzel bakışlara kayıtsız kalması mümkün değildi.Gayriihtiyari o da ona bakmaya çalıştı ama ne mümkün... Sanki sabah güneşi gözlerine vurmuş gibi o ışığa bakamıyordu.Gözlerini ovuşturdu,kendini topladı,yeniden bakmaya çalıştı.Kız ise gözlerini sabit bir noktaya dikmiş gibi Ali’ye bakıyordu.Ali,ister istemez gözlerini kaçırdı ama bir türlü bakmadan da edemiyordu.İşte ,ilk aşkın kıvılcımı o gün başlamıştı.Ondan sonraki dersler,devamlı bu bakışmayla geçiyordu.Öğrenciler o yıllarda sıralarda 3’er kişi oturuyorlardı.Sınıfa girildiğinde,Ali ilk sıranın ortasında, kız ise diğer baştaki sıranın ortasında oturuyordu.Yani,Ali de 3 kişinin ortasında,kız da 3 kişinin ortasında oturuyordu.Bakışmalar yanlarında ki öğrencileri siper ederek devam ediyordu.Ali,ne zaman gözlerini o tarafa çevirse kızın bakışıyla karşılaşıyordu.Bazen,öğretmen ve sınıftaki arkadaşları sezecek diye başını öne eğiyor,sol elini,sağ elinin avucuna alıyor,kıza bakmamak için kendince direnç gösteriyordu.Ama bu çaba da uzun sürmüyor,içinde ki bir kuvvet kıza bakmaya doğru onu itiyordu.Derslerini de hiç ihmal etmiyor,kızın gözüne girmek için daha çok çalışıyordu.Günler bu şekilde sürüp gidiyordu.
Zamanla bu durumu öğretmenlerde,sınıftaki arkadaşları da fark etmişti.Öğretmenler,nasihat şeklinde öğütler verirken,arkadaşları da olayı bayağı dillendirmeye başlamıştı.
Ali’nin çok sevdiği arkadaşlarından biri:’Oğlum,bu kız sana vurgun,her gün derste sana baka baka boynu kırılacak’diye,yarı şaka yarı ciddi takılıyordu.Ali ise hiç renk vermiyor,’hadi ordan,o da nerden çıktı’ gibi sözlerle geçiştiriyordu.
Ali,artık kızı takip etmiş,oturduğu evi de öğrenmişti.Evleri cadde üzerinde idi.Evlerinin tam karşısında ise bir kahvehane vardı.Hafta sonları ve akşamları o kahveye gidip otururdu.Ali’nin geldiğini gören kız ise fırsat buldukça pencereye çıkar ve ordan bakışırlardı.Bazende hafta sonları bayanlarında çok geldiğ sinemaya gider,orda kızla görüşürlerdi.Ali’nin maksadı filim seyretmek değildi.Herkes filim seyrederken o da kızı seyrederdi.Yani bakışmalar hem pencereden hemde sinemadan devam ederdi.
Bilhassa akşamları o kahveye gittikçe,oturduğu yerden perdenin kıpraşmasına bakar,aceba perdenin arkasında mı diye hülyalara dalardı.Ne zaman ki perde çekilir,pencere açılır,Ali’nin de yüzünün gülleri açılırdı.O bakışmalar zamandan sayılmazdı.Çünkü,o an için zaman durmuş,kalp atışları başlamış ve duygular doruk noktasına çıkmıştı.
Sınıfta fazla dikkat çektikleri için konuşmaları da pek mümkün olmuyordu.Bazen boş geçen derslerde bir problem çözerken ya da bir konu tartışırken diğer kızlar vasıtasıyla o da Ali’nin masasına gelir,sohbete katılırdı.O durumda bile Ali’nin yüzü kıpkırmızı olur,kızın yüzüne bile bakamazdı.
Bir gün,kıza mektup yazmaya karar verdi ama nasıl vereceğini kara kara düşünmeye başladı.Sınıfta veremezdi,montunun cebine koymayı düşündü,vazgeçti. Okul dağılınca peşinden gitse herkes görecekti.Kızın adını da çıkarmak,lekelemek istemiyordu.Akşam kahveye gittiğinde nasıl olsa o da pencereye çıkacaktı.’Ordan işaret eder,mektubu veririm’ diyordu.
Yazdığı mektubu kibrit kutusunun içine koymuştu.Rüzgar savurmasın ya da yere düşmesin diye...
Öyle de yaptı.Kahvenin kaldırıma olan uzantısına bir sandalye koydu ,oturdu ve kızın pencereye gelmesini beklemeye başladı.Perdenin kıpırdamasıyla birlikte içi de kıpırdamıştı.Fakat bir türlü pencereyi açmıyordu.Tülün arkasına gizlenmiş silüeti bile ne kadar hoş görünüyordu.Onun orda olduğunu bilmek bile ona yetiyordu.Belli ki ortalığın sakinliğini ve odanın boş olmasını bekliyordu.Evleri bir hayli kalabalıktı.Geç de olsa perde açıldı ve ardından pencere...
Mektubu vermek için pencerenin önünden kaç kere geçtiğini hatırlamıyordu ama vakit bayağı geç olmuş nerdeyse uyku zamanı gelmişti.Sonunda mektubu pencereden içeri atabildi.Eğildiğini gördü,mektubu almıştı ki pencerenin önünden kayboldu.Artık bir hafta mı sürer,bir ay mı sürer,ne zaman cevap yazar bilemiyordu.Fakat çok geçmeden 3. haftanın sonunda cevap alabildi.’Bu sevinç tarif edilmez,yaşanması gerekir bence’...diye geçirdi içinden
Şimdikiler böyle mi?bilgisayarlar,cep telefonları,sosyal medya ve ortamın rahatlığı nedeniyle kolay buluşuyorlar,kolay anlaşıyorlar.Ama aşklarının tadı yok nedense?Anlaşmazlıklar,kavgalar,usanmalar,yaralamalar,boşanmalar ve hatta öldürmeye varan sonuçlarla bile karşılaşıyorlar.O zaman şu geliyor insanın aklına:’KOLAY ELDE EDİLEN ŞEYLER KOLAY KAYBEDİLİR,ZOR ELDE EDİLEN ŞEYLER ZOR KAYBEDİLİR’.
AŞK ESKİDENDİ...
Abdurrahman KAHRAMAN