Utanmak, insanın içindeki yargıcın sesidir.
Immanuel Kant

Bir zamanlar insanlar yüzleri kızardığında elleriyle yüzlerini örterdi.
Şimdi utanması gereken eller, gururla havada dolaşıyor.

Utanmak, insan olmanın son kıyısıdır.
Daha öteye geçtiğinizde sizi tutacak bir şey kalmaz;
Ne vicdan, ne erdem, ne de ruhunuzun sesi...
Bir uçurumun başında, içi boş bir benlik hâline dönüşürsünüz.
Ama anlamazsınız.
Çünkü artık utanmıyorsunuzdur.

Ne zaman birini taciz ettiğinizde hâlâ dik yürüyebiliyorsanız,
ne zaman yaşlı bir insana bağırıp çağırdıktan sonra
rahat bir uyku çekebiliyorsanız,
ne zaman yalanlarınızın ortasında bir köşe kapıp
kendinizi “akıllı” sayabiliyorsanız,
bilin ki bir şey bitmiştir.
Bir daha kolay kolay onarılamayacak bir şey.

Utanmamak, sadece ahlaki bir eksiklik değil,
bir çöküştür aslında.
İnsanı yavaş yavaş içeriden çürüten,
ama dışarıdan parlak gösterebilen bir çürüme.

Ve daha korkuncu:
Bu çürümenin kendisiyle övünenler türedi.
Karanlığını meziyet sayanlar.
Yaptıkları kötülüğü ‘deneyim’ diye anlatanlar.
Zulmü cesaret, küstahlığı özgürlük sananlar.

Bir tür çarpık özgüvenle,
kendini her koşulda haklı çıkaran bir zihinle karşı karşıyayız.
Bütün dünya suçlu, bir tek onlar masum.
Herkes kirli, sadece onlar saf.
Sanki Allah bile hesaba çekecek olsa,
itiraz edecek hâlleri var.

Oysa gerçek başka:
Ar damarı yırtılmış bir ruhun,
kendini hâlâ haklı görmesi,
suçun en derin biçimidir.
Ve en tehlikelisi…

Çünkü böyle biri pişmanlık duymaz,
özür dilemez, utanmaz,
kendini sorgulamaz.
Yaptığı kötülüğü sürdürür, çünkü onun gözünde bu bir haklılıktır.
Ve en sonunda toplum, böylelerinin istilasına uğrar.

Bugün yaşadığımız budur:
Utanmazların iktidarı.
Sadece politikada değil, sokakta, evde, iş yerinde, ekranda, okulda...
Gürültüleriyle bastırdıkları şeyin aslında ne kadar boş olduğunu bilmeden
hakikat duygusunu parçalıyorlar.
Ve biz, hâlâ utananlar, hâlâ içi cız edenler,
birer birer geri çekiliyoruz.

Ama bilinsin:
Utanmak hâlâ en asil direniştir.
Bir yanlış karşısında yüzü kızarmak,
bu karanlık çağda parlayan bir ışıktır.
Çünkü yüzü kızaran biri, hâlâ kalbiyle yaşıyordur.
Ve kalbiyle yaşayan biri, bu dünyanın çürümüş duvarlarını
bir gün sarsacak olan tek kuvvettir.