Hayat dediğimiz şey, çoğu zaman dimdik bir yokuşa benzer. Hani böyle nefes nefese kalırsın, her adımın bir öncekinden daha ağır gelir ya… İşte tam da öyle bir duygu. Bu yokuşun her virajında, her taşında, aslında kalbimize kazınan derin izler var.
Bu yokuşun ilk adımları hayallerle dolu olur. Pembe bulutların üzerinde yürür gibi… Her şeyin kolay olacağını, zirveye ulaşmanın sadece bir zaman meselesi olduğunu düşünürüz. Ama sonra, ilk tökezleyiş… İlk düşüş… Bir sevdiğimizin kaybıyla içimize oturan o koca boşluk, bir dostluğun ansızın bitişiyle gelen hayal kırıklığı, ya da hayallerimizin beklediğimiz gibi gerçekleşmediğini anladığımız o an…!
İşte o an, yokuşun ne kadar çetin olduğunu anlarız. Dizlerimiz kanar, kalbimiz sızlar. Bu sızı, aslında ne kadar derinden sevdiğimizin, ne kadar çok istediğimizin bir işaretidir. Çünkü acı, hissetme yeteneğimizin ta kendisidir. Hissetmesek, bu yokuşun anlamı kalır mıydı ki?
Yokuş yukarı tırmanırken, belirsizlik denen o görünmez yük de omuzlarımıza biner. Yarın ne olacak? Bir sonraki virajda neyle karşılaşacağız? Hiç bilemeyiz...Kontrol edemediğimiz durumlar karşısında kendimizi küçücük, çaresiz hissederiz. Sanki bu yokuş hiç bitmeyecekmiş, sonsuza kadar tırmanacakmışız gibi gelir. Ve tabii insanlar… Bu yokuşta yanımızda yürüyenler, bazen de bizi itenler… En büyük mutluluklarımızı da, en derin acılarımızı da onlarla yaşarız. Bir el uzanır, seni yukarı çeker; bir diğer el, belki de seni aşağıya doğru iter. Anlaşılmamak, terk edilmek, ya da en güvendiğin tarafından hayal kırıklığına uğratılmak… Bu duygusal yükler, yokuşun eğimini daha da artırır, sanki bir kaya parçasıymış gibi seni aşağıya çekmeye çalışır. Ama işte bu yaralı kalpler, bu yokuşta bize empatiyi, affetmeyi ve koşulsuz sevmeyi öğretir. Her bir düşüş, her bir yara, bize kendi içimizde ne kadar güçlü bir kalp taşıdığımızı gösterir.
Evet, hayat zorlu bir yokuş. Nefesini kesen, dizlerini kanatan, gözlerinden yaşlar akıtan… Belkide bu zorluklar olmasaydı, zirveye ulaştığında hissettiğin o zafer hissi bu kadar tatlı olmazdı. O zirveden baktığında gördüğün manzara bu kadar büyüleyici gelmezdi. Kalbimize kazınan her bir iz, aslında yaşamın bize sunduğu en kıymetli dersleri barındırır. Her düşüş, bir sonraki adımı daha sağlam atmamız için bir tecrübe, bir prova gibidir. Ve her gözyaşı, ruhumuzun bu zorlu yokuşta temizlenişidir...


Unutma, bu yokuş ne kadar dik olursa olsun, her tırmanışın sonunda bir zirve vardır. Ve o zirveden baktığında, tüm o zorlukların, tüm o acıların aslında seni buraya taşıyan birer basamak olduğunu anlarsın. Kalbin ne kadar kırılırsa kırılsın, bu yokuşta yürümeye devam etmek için daima bir güç bulacaktır...
Çünkü hayat, aynı zamanda muazzam bir umut, direnç ve sonsuz bir sevgi yolculuğudur.
Vesselam...

Sağlıklı Ve Huzurlu Yaşayın...

31.05.2025