Biraz durup soluklanalım; önce biraz gökyüzüne, sonra toprağa ve ardından etrafımıza bakalım. Kendimizi ve içinde bulunduğumuz evrenin farkına varalım. Bu bilince sahip olalım. Şayet evrenin sonsuz döngüsünde bize ayrılan zamanı ne kadar çok umursamadan heba ettiğimizi düşünelim. Kendimizi tanımak için önce birlikte var olduğumuz ortamla uyumumuzu sorgulayalım; kendi irademizin kıymetini bilmek için biraz daha öğrenelim, ahlaki olarak ne kadar yaşadığımıza bakalım. Gözümüzle gördüğümüzü değil, doğanın ve evrenin bizi nasıl gördüğünü hayal edelim. Şayet bunu başarabilirsek, sadece gözlerimizin değil, yüreğimizin ve aklımızın gördüklerine şahit olacağız. İşte o zaman, içinde bulunduğumuz evrenin ne denli bir yer olduğunu, en azından kendi benliğimizin farkına varma şansı elde edebiliriz.