Keşkelerle başlayan her cümle, yarım kalmış bir hikâye gibi…
Sonuna nokta konulamaz çünkü eksiktir, çünkü tamamlanamaz. Bazı kelimeler anlatılmaz, bazı duygular ne kadar yazılsa da içte kalır. Keşkeler ise karanlıkta yankılanan adımlar gibi, sessizce takip eder insanı. Unutuldu sanılır ama en beklenmedik anda yeniden ortaya çıkar.

Anlatamadığım her kelime, içimde büyüyen bir sessizliğe dönüştü. Dışarıdan suskunluk gibi görünse de içimde yankılanan bir çığlıktı aslında. Zamanla kelimeler yetmedi, cümleler tükendi, sadece içim konuştu. Ve ben, artık içimdeki sessizlikle baş başayım.

Çünkü biliyorum; hiçbir harf geçmişin yükünü silemez. Hafifletir belki, ama tamamen yok edemez.
Bazı cümlelerin sonu bir nokta değil, sessiz bir kabulleniş olmalı.
Her duygunun bir açıklaması, her pişmanlığın telafisi yok. Bazen sadece susmak gerekir.

Ve ben…
Kelimeler boğazıma düğüm olurken, kendimi en derin sessizlikte duymaya mecburum. Çünkü insan en çok, kendine söyleyemediklerinde kaybolur.

Vesselâm...

Esma Canyurt