0
Yorum
5
Beğeni
4,0
Puan
281
Okunma
"Toparlanamıyorum"
Bu cümlenin altında eziliyorum, sanki her harfi ayrı bir yük.
Belki de toparlanmak diye bir şey yoktur.
Belki de insan, sadece eksik parçalarına alışmayı öğrenir zamanla.
Yarım kalmış bir şiire dönüşür hayat;
Ne başı bellidir, ne de sonu.
Ve ben;
Belki de artık düşüşümle barışmalıyım.
Çırpındıkça daha da batıyor gibi hissediyorum çünkü.
Belki de bir cümle, bir dokunuş, bir an bekliyordum sadece...
Beni tutup yerden kaldıracak o yetim cümleyi…
"Artık geçecek" diyen bir sesi…
Ama kimse gelmiyor.
Ve ben, her gelen sessizlikte biraz daha susuyorum.
Yine de içten içe, hâlâ bir umutla bekliyorum.
Belki bir gün biri çıkar karşıma,
Ve bana sadece şunu söyler:
"Kalk."
Ve ben o zaman, ilk kez sessizliğin içinden kendimi duyarak doğrulurum.
Vesselâm...
Esma Canyurt
4.0
100% (1)
