Bilsen ne çok isterdim dokunabilmeyi yüreğine..Oysa üşüyor ellerim.. Çok üşüyor.. Söyle doğru mu elleri üşüyenlerin ruhlarının da çok üşüdüğü..Tut ellerimden danışmanım.. Bak, çok üşüyor ellerim…

Kaç defa durdurmak istedim zamanı.. Dondurmak tüm görüntüleri.. Zembereği boşalmış bir saat gibi yüreğimdeki hüzün… Suskun ve kederli ve hiç yaşanmamışçasına seninle tüm anılar… Sesim yabancı, gülüşüm anlamsız, uzak.. Ezgiler hüzünlü.. Ve ellerim.. Ellerim ne çok üşüyor bir bilsen…

Önümde bir yol uzuyor.. Ayaklarım dermansız.. Hiçbir yere gitmiyor ayaklarım…

Şimdi sen hangi bilinmez dehlizlerdesin.. Hangi düşleri görüyor, hangi rüyalardan uyanıyorsun, hangi sabahlarda, hangi şuh kahkahalarla eğliyorsun gönlünü… Dökülüyor mu saçların hala , umutlarım gibi tel tel?...

Uçuk bir tebessüm titreyen dudaklarında..

Danışmanım, kaç yıldız var gökte asılı.. Peki kaçı göz kırpar sen uyuyunca.. Kaç Samanyolu görürsün rüyalarında.. Kaç yıldız kayar yüreğimden yüreğine…

“Çaylar benden olsun; gözlemeler senden…” demiştin. Söyler misin neden hüzünler bende oldu; mutluluklar sende…

Bir hastane bahçesinde, bir tarafı kırılmış, çakşayan diğer yanıyla eski bir tahta kanepe üzerinde bu kaçıncı nöbetidir sensizliğimin…

Şehrin bütün kahkahalarından uzak, gürültü ve kalabalıklardan asude.. İçimde biriken acılarımla, baharı bekleyen gözlerim ve üşüyen ellerimle… Alabildiğine yalnız, olabildiğine kimsesiz, sensiz, sessiz çığlıklar ortasında…

Bir çocuk geçiyor ilerde.. Ellerinde bir demet gül.. Ellerinde gözyaşı.. Ellerinde umut… Hayatım geçiyor gözlerimin önünde.. Gözlerim nemli, gözlerim ıslak… Yüreğim ellerimde…

Tut ellerimi, ellerim çok üşüyor danışmanım… Yüreğim buz tutmuş… Her geçen gün çoğalıyor akları saçlarımın.. Suratımda kırışıklıklar… Seninle yaşanmamış, yaşanamamış güzel günlerin derin izleri…

Unutuyorum sensizliğe alıştığımı
İçimin gözyaşı okyanusunda
Zıpkın yemiş balık gibi yüreğim…

Ellerim üşüyor…