Ofisin dördüncü katındaki koridorda, duvarların arasına sıkışmış bir adam, elindeki zarfla saatlerdir yürüyordu. Zarfta ne olduğunu bilmiyordu; üzerinde yalnızca "İlgili Makama" yazılıydı. Sabah masasında aniden belirmişti, mürekkep lekesi gibi. Patronu, "Üçüncü daireye götür," demişti, ama hangi üçüncü daire? Binada numaralandırılmış yüzlerce oda vardı ve hepsi de aynı gridi taşıyordu: çelik kapılar, soluk ışıklar, içeriden gelen fısıltılar.

İlk kapıyı çaldığında, içerideki ses ona "Dördüncü şubenin işi değil," dedi. İkinci kapıda, bir kadın zarftan bahsetmeden imza istedi. Üçüncüde ise kimse yoktu, ama masanın üzerinde aynı zarf duruyordu; bu sefer üzerinde "Acil" yazılıydı.

Koridorlar genişliyor, daralıyor, merdivenler birbirine karışıyordu. Bir asansöre bindi, düğmeler silikti. Üçüncü kata indiğinde, aynı koridoru buldu: aynı çerçevesiz tablolar, aynı saat, hep 11:55’i gösteriyordu. Bir ofise girdiğinde, masada oturan adamın yüzü ışığın altında eriyor gibiydi. "Form 9-B doldurulmalı," dedi ses, ama formlar odanın ortasındaki boş kasanın içindeydi.

Akşam olduğunda (saat hala 11:55’i gösteriyordu), adam kendini bodrum katında buldu. Duvarlar nemli, zeminde su birikintileri vardı. Karşısında, üzerinde hiçbir işaret olmayan tek bir kapı duruyordu. İçeriden, kalın bir defterin sayfalarının çevrildiği sesi geliyordu. Zarfı uzattı, kapı aralandı. Uzun bir masa, üzerinde yığınla evrak... ve en tepede, kendi el yazısıyla doldurulmuş Form 9-B.

Ertesi sabah, masasında yeni bir zarf vardı: "Eksik belge. İşleme alınamaz."