Gittin, öyle mi?
Ardında yaralı bir yürek bırakarak hem de...
Titreyen sesinle hoşça kal diyerek…
İçimde yaşattığım o çocuksu duyguları hiçe sayarak…
Yaşanılan her şeye son noktayı koyarak, köprüleri yıkarak…
Hiçbir umut bile bırakmadan gittin.
Öyle mi?

Gerçekten gittin mi?
O halde neden hala içimdesin?
Neden hala karşımda hayalin…?
Neden hala seninleyim?
Neden hala gözlerim üzerinde…?
Seni sevmek bir heves değildi ki benim için…
Gelip geçici bir heves değildi ki...
Bana yaşattıklarına tanıklık etmekti sadece...
İçimde yeşeren kimi zaman huzura, kimi zaman da o tatlı sıcak heyecanlara ortak olmaktı.
Hayal kurmak ve bu hayale inanmaktı.
Romanlar yazdırmak ve tüm bunları gerçekten yaşamaktı.

Seni sevmek bir hayat biçimiydi benim için, her zaman yaşamak istediğim...
Bir ayrıcalıktı.
Hayranlığımın aşka dönüşmesiydi.
Seni sevmek; yalnızlığın soğuk kollarından sıyrılıp sokaklarda tek başına da olsa saatlerce dolaşmak gibiydi.
Gülümsemekti, sonra seni düşünüp…
Kendini güçlü hissetmekti.

Seni sevmek soğuk yatağımda bile üşümemekti.
Titrememekti.
Var olmaktı, varlığının nerede olduğunu bilmediğim halde seni düşünüp…
Elele dolaşmaktı.
Sarılmaktı, hayata sarılır gibi bedenine…
Koklamaktı, tüm gül kokularını içime çeker gibi…
Nefes almaktı.
Seni sevmek kendimi de seni de özgür bırakmaktı.
Koparmamaktı kanatlarını…
Seni aşırı bir şekilde sahiplenmemekti.
Doğrusu buydu belki, zaten elimden başkası da gelmezdi ki…

Şimdi o kanatlar seni çok uzağa sürüklüyor benden...
Ulaşamayacağım yerlere hem de…
Şu an ikimiz de aynı duyguları yaşıyoruz.
İkimiz de bu güzel anların bitmesine üzülüyoruz.
Ne kadar uzaklaşsan da benden, biliyorum ki bu ilişki körelmesin diye…
Birbirimizi tüketmeyelim diye…
Saygınlığı azalmasın, her zaman o hoşluk kalsın geriye diye…

Her film biter bir zaman sonra...
Her şarkı sona erer.
Hiçbir dans sonsuza kadar devam etmez.
Tüm güzellikler gibi…
Kabullenmediğimiz, bu kadar erken bitmesi yüzünden...
Sınırlar, duvarlar... Ayıp, günah, yasak... Her bünye kaldıramaz belki…
Özgür davranmak istese de insan, her zaman zincirlerinden kurtulamaz.

İçimdeki duygulara yenilmeyeceğim.

Fırtınalarıma direneceğim.
Engellemeyeceğim seni…
Güzel sözcükler söyleyerek başını döndürmeyeceğim.
Dön demeyeceğim.
Senin kararına saygı göstereceğim sadece…

Yine de şunu unutma...
Daha fazla mutluluk için gittiğini düşüneceğim her zaman...
Belki de benim hiçbir zaman veremediğim şeyler yüzünden...
Bu benim biraz olsun tesellim olacak.
Ama eğer mutsuz olursan…

Gözlerinde biraz olsun hüznü görürsem...
İnan affetmem seni…
O zaman hesap sorarım sana...

Şimdi çok daha fazla mutlu olmalısın.
Hatta zorundasın.
Kendin için…
Hatta benim için…
O zaman belki de biraz hafifler yüreğimdeki acılarım…
Şimdi sadece dua edeceğim bunun için…
Gittiğin yerde mutlu olman için...

Emin Barut