Dinle dostum, sana anlatacağım bir sevda var Öyle büyük ki, kelimeler yetersiz kalır yanında.
Bir kadını sevmenin ne demek olduğunu bildiğimi sanırdım, yanılmışım. Meğer hiçbir şey bilmiyormuşum. Onu ilk gördüğümde, sabahın ilk ışıkları Bir çiğ tanesi gibi düşüyordu yaprakların üzerine Öyle narin, öyle hassastı ki o an Rüzgârın en hafif esintisiyle bile uçup gidecek sandım. Bak şimdi, gözlerinin derinliğine bak dedim kendime Okyanustan daha derin, gökyüzünden daha sonsuz Zeytin dallarında asılı kalan yağmur damlası gibi titrek Ve volkanların içindeki lavlar kadar yakıcı. Anlatamıyorum dostum, anlıyor musun? Nasıl sevdiğimi ona bir türlü anlatamıyorum
Bazen bir kaplanın avını korurken hissettiği o delicesine koruma isteği Bazen de bir kelebek kanadının çiçeğe konuşundaki o zarafet. Gece yarısı fırtınasının ortasında şimşek gibi çaktı bu aşk Ve ardından bir göl sükûneti geldi, derin ve masmavi Bir tarafım çılgın seller gibi coşarken Diğer yanım puslu bir dağ yamacında yalnız bir çam ağacı kadar sessiz. Ona dokunduğumda, Parmaklarım bir arp tellerine dokunur gibi titredi Sana söylüyorum, dostum, kuzey ışıklarını avuçlarımda hissettim. İnanır mısın? Sevmek mi? Hayır, bu kelime yetmez... Aslanların kükreyişinde duyduğum güç Ve bir ceylanın gözlerindeki o ürkek masumiyet İkisi bir bedende, ikisi bir ruhta. Onu düşündüğümde, çöldeki vaha gibi canlanıyor içim Aç bir kurdun ulumasındaki o özlem Ve sabah çiçeklerinin güneşe açılışındaki o sabırsızlık Hepsi bir arada, hepsi aynı anda. Söylesene, hiç yıldızları avuçlamaya çalıştın mı?
Ben her gece onu düşünerek yapıyorum bunu Uzanıyorum gecenin karanlığına Bir yıldız kayıyor ve ben diliyorum: "Sonsuza dek bizimle kal." Bazen ona bakıyorum, uyurken Şelale yatağında biriken küçük su birikintisi gibi huzurlu Ve içimde Amazonlar coşuyor, taşıyor Gözlerimden yaşlar süzülüyor, nehirlerin denize kavuştuğu yer gibi.
Dostum, hiç mümkün müdür böyle sevmek? Kar taneleri eriyen bir dağ zirvesinde hissettiğim bu Hem erimek, hem akmak, hem buharlaşmak istiyorum Sadece onun yanında olabilmek için. Bazen bir söz söylüyor, öylesine Sonbahar yaprakları gibi rüzgârla savruluyor kelimeler Ve ben topluyorum hepsini, bir bir Kalbimin en değerli hazinesi olarak saklıyorum. Gün oluyor, bir sırtlan kadar acımasız oluyorum kendime "Layık değilsin" diyorum, "bu eşsiz güzelliğe" Sonra bir anne şefkatiyle sarılıyorum kendime "Herkes bir mucizeyi sevmeyi hak eder" diye fısıldıyorum. Bak şu dağlara, karlı zirvelere... Hepsi onun karşısında eğiliyor Bak şu gezegenlere, yıldızlara, galaksilere... Hepsi onun yörüngesinde dönüyor. Ve ben... Ben sadece seviyorum, sınırsızca İlkbaharın müjdecisi olan o piyano notaları gibi Bazen hızlı, coşkulu; bazen hüzünlü, derin. Ona olan sevgim, ormanın derinliklerindeki o vahşi nehir gibi Durdurulamaz, kontrol edilemez Ama aynı zamanda bir serçe yavrusunun kalp atışı kadar hassas Dokunsan kırılacak, üflesen uçup gidecek. Söylesene dostum, anlatabiliyor muyum? Bulutların üzerinde dans ediyorum onunla her gece Ve sabah olunca, bir damla yağmur olup Onun dudaklarına düşüyorum. Bu kadını seviyorum, evet Yıldırım düşmesi gibi ani ve yakıcı Gökkuşağı sonrası gökyüzü kadar berrak ve temiz Ve bir bebek uykusu kadar masum. Aşkımız bazen lavanta tarlalarında esen rüzgâr gibi sakin Bazen de okyanus derinliklerindeki volkan gibi kaynamakta Günbatımının son ışıkları gibi hüzünlü Ve gün doğumunun ilk ışıkları gibi umut dolu. Onu bir ömür seveceğim Dünya dönmeyi unutsa bile Yıldızlar sönse bile Evren son nefesini verse bile. Ve sana diyorum ki dostum, Eğer bir gün böyle seversen İşte o zaman anlayacaksın Kelimelerin nasıl aciz kaldığını... Bu sevgiyi anlatmak için bin şiir yazsam Yine de eksik kalacak Çünkü bir su damlası kadar narin Ve bir evren kadar sonsuz bu aşk.