AŞKA DAİR
Hep baharı bekler insan… Ömründe, gönlünde, ilişkilerinde hep bahara âşıktır… Çünkü baharla canlanır dünya; varlığını, güzelliğini göstermek ister… Aşk, varlık nişanesi. Aşkla var varlık… Varlık, aşka muhtaç…
Aşk bağlar insana insanı… Bütün canlıların kaderine yazılmıştır aşk. Aşk, karşılıksız sevginin kavuşmakla yok olmayacağının bir nişanesidir. Aşkla kavuşur birbirine bütün canlılar ve bu aşk besler sonsuzluğunu, varlığını, geleceğini… Aşkın sonu/sınırı yoktur…
Aşk…
Günümüzde anlamını yitirmiş aşk… Kuru bir kara sevda halinde somutlaşmış arzular bibloları gibi duruyor karşımızda. Birer birer bozulan, kırılan, insan eliyle yapılmış, sahte güzelliklere boyanmış biblolar… Dokunsan kırılıyor… Sevip okşamaya, üzülüp ağlamaya, gözyaşı dökmeye değmeyen biblolar… Evinizin bir köşesinde, elinizde, cebinizde, otomobilinizin başköşesinde taşıdığınız biblolar…
Aşk, sonsuz soyutluğun sınırlı somutluğuna; boya bosa, endama, cilveye, sahte ve riyakâr tonlamalarla sıralanmış tatlı cümlelere hapsolmuş… Uğrunda ölünebilen sevdalar, yerini uğrunda öldürmeyi göze alan sahte kabadayılıklara bırakmış.
Hesapsız ve kitapsız insanların hesapsızlıkları ve kitapsızlıkları yüzünden olsa gerek ne kural tanınmış ne düzen… Yuvarlanıp giden gözü kör, kulağı sağır şuursuz neslin günü birlik, nefsani istek ve arzularına takılıp kalmış. “ Senin için ölürüm.” teraneleri, “aşkım!” feryatları, “Bir tanem…!” yalanları sarmış etrafını aşkın; aşk, aşk olmaklığından utanmış…
Leyla ile Mecnun, kerem ile Aslı, Ferhat ile Şirin’in aşklarından habersiz âşıklar, aşkın alnına koca bir kara leke sürdüklerinden habersiz yuvarlanıp gidiyorlar.
Aşkın cevheri sevgidir. Sevginin sınırı yoktur ama özü vardır. Sevginin özü de yeryüzündeki bütün mahlûkatın yaratılış hikmetine vakıf olmak ve yaratılanı Yaratandan ötürü sevmektir. Seven insan tabi ki sevilen insandır aynı zamanda. İnsan sevilmeyi de sever. Sevilmeyi seven kişinin sevgi konusunda samimi ve fedakâr olması gerekmez mi?
Nice âşıklar geldi bu dünyaya, nice âşıklar göçtü… Kuru bir sevda uğruna gelip göçenlerden bir iz, nişane bulamazken geçmişe dair, gerçek âşıkların hikâyeleri dolanır yüzyıllardır dilden dile, nesilden nesile… Bu yüzdendir gerçek âşıkların ölümsüzlüğü…
Kişi aşkı bilmeden âşık olduğunu da bilemez. Âşık olduğunu zanneder. Bu zanla hayatını çürütür… Aşkı bilmek lazım…
Aşkı bilen kişi, Hakkı bilir… Hakikati anlar… Hikmeti görür… Yüzyıllar bile geçse ardından, söz ettirir, ölümsüzleşir Yunus gibi Mevlana gibi… Gelecek nesillerin gönlünde taht kurar, en mutena köşesinde yaşar dünya durdukça…
Bu şuura sahip âşık, dağlara vurur kendini, hasbıhal eder, ovalara seslenir, çiçeklerle böceklerle sohbet eder. Hikmete ram olur…
Gerçek âşık, aşkını kendinden bile kıskanır. Bakmaya kıyamaz yüzüne, utanır… Eli elin değse ihanet ettiğini sanır, üzülür, kahrından ince hastalıklara bulaşır, alır başı gider bir yerlere, kendinle savaşır…
Neden bahsediyorum değil mi ben! Ne demek istiyorum? Kim ne anladı ki şimdi bu sözlerden?
Anlayan anlamıştır muhakkak. Ancak çoğunun hiçbir şey anlamadığından eminim. Anlamayanlar zaten gerçekten anlamak derdine düşenlerden değildir. Eğer anlamak derdine düşerse, erinde sonunda anlayacaktır insan… Ama ne yazık ki bu dünyada herkes sonunda her şeyi anlar da anlatamaz…
Son tahlilde gerçek aşkı tanıyanınız, tanışanınız, gönlünü kaptıranınız var mı günümüzde?
01.04.2021