Bu kadar yakınken birbirimize,birbirimizden hiç bu kadar uzaklaşmamıştık.Nefeslerimiz birbirine karışacak şekilde yakınken,hislerimizin, duygularımızın hatta kalbimizin bir başka yer için çarpması tuhaf değil mi? Evet yanlış anlamadınız, bu zamanda ilişkiler ,sohbetler ve sosyalleşme aynen bu şekilde devam ediyor:

Aynı masada oturan arkadaşı dinlemeyip sosyal medyada gezen mi dersin? Arkadaşlarıyla gezen ve kulağındaki kulaklıkla dünyanın öbür ucuyla telefonla konuşanı mı dersin? Aynı evde yaşayıp bilgisayarın başından kalkmayıp saatlerce film izleyen yada oyun oynayan mı dersin? Ya da yolculuk yapıp yanındaki kişiyle konuşma yerine müzik dinleyip kendi iç dünyasının muhasebesini yapam mı dersin,bilmem.Ama yaşadığımız durum teknolojinin yararlarını bir kenara atıp olumsuzluklarının üzerine yeni bir mimarsel yapıt inşa etmek demektir.

Hepimiz günlük hayatımızda görüyoruz, iki kişi bir masada oturuyor,her ikisinin elinde telefon gelen bildirimler bakmaktan ya da gelen mesajlara cevap yetişmekten karşısındaki kişiyi ne görüyor ne de seziyor.Aynı şekilde diğer kişi de aynı durumu yaşıyor.Eğer gelen mesaj veya bildirim güzel bir şeyse yüzünde hafif bir tebessüm belirler,gene aynı yere odaklanır.Karşısında oturan kişinin ruh halini hissetmez,duymaz , umursamaz...

Bu kadar birbirimize yakınken birbirimizi hissetmememiz,duymamamız ve görmememiz sevgisizlikten başka ne getirebilir ki? İçi boş dostluklardan başka ne kazandırabilir ki.Ve birbirimizi kandırmaktan başka ne hissettirebilir ki?

Böyle devam ederse çok değil yirmi yıl sonra insanlar birer robot haline gelse şaşırmayın.Duygu denen kavram anlamını yitirirse ve her şey yapaylaşır ise şaşmayın,şaşırmayın.

Abdulsamet İLGİN