Hayatımda olmasını istediğim şeylerden vazgeçmek hiçbir zaman kitabımda olmadı. Hayallerime giden yolda söz konusu ölüm bile olsa o yoldan geri dönmek aklımın ucuna dahi gelmedi. Bir şeyi bir kere deneyip, pes eden insanlara da hiçbir zaman anlam veremedim.

Hayalim olan herhangi bir şeyi gerçekleştirebilmek için neyim var neyim yoksa feda edebilecek kadar cahil cesaretine sahiptim hep. Lakin ben her seferinde neyimi feda etsem veya edecek olsam hep koca bir hayal kırıklığıyla karşılaştım. "Belki olur" umuduyla denediğim her yol her seferinde hüsrandan başka bir yere çıkmadı.

yaşayanlar bilir, bu hayatta insanı öldüren en büyük duygulardan biri hayal kırıklığıdır. Sizin çaba üstüne çaba kurup elde edemediklerinizi başka insanların kılını kıpırdamadan avuçlarının içinde bulduklarını gördükçe daha çok dibe batarsınız.

işte şimdi bende o dipteyim. Hayal kurmanın ne demek oluduğunu unutacak kadar kırıklığım var içimde. insanoğlu sebepsiz yaşayamaz bu hayatı ve benim bir sebebim yok. Bir anda her şeyi ve herkesi terketmek artık gözüme daha cazip. Yapabilecek cesareti bedenimde bulduğum ilk an kendime geri de kalanları düşünmeye fırsat bile vermeyeceğimi biliyorum. Fakat anlamıyorum, nedir bu içimde ki his, beni hala burada tutan ve tuttukça ızdırap veren... Benim göremediğim bir umut mu içimdeki yoksa yaşama isteğimi. Beni göremeyen sevdiklerim mi yoksa elimi kolumu bağlayan.

Bir tanırm var ama hayalim, cennetine girmek değil. Bir ailem var ama derdim gururlandırmak değil. Bir sevdiğim var ama vuslatı elimde değil. Bir ben daha var içimde ama artık hiçbir düş Onu yaşatmakta değil. Öyleyse ben Şimdi nereye gideyim, nereye sığınayım, yeniden hangi yola nasıl başlayayım? Feryadımı duyan, yaşadığım şu acıyı gören bilen yok mudur yeryüzünde...