Her Şeyin Sessiz Kahramanı
Annemin sevgisi, öyle büyük laflarla anlatılmazdı.
O, çayı tam istediğim sıcaklıkta demleyen,
çorabımı bulamayınca hiç söylenmeden yenisini getiren,
kapıdan çıkarken “üşüme” deyip atkımı sessizce boynuma dolayan kadındı.
Çocukken sandım ki anneler hep böyle olur.
Yemek kokusuyla uyanırdık mesela…
Ama o kokunun ardındaki yorgunluğu hiç düşünmezdim.
Ellerinin nasırlarını fark etmezdim çünkü hep gülerdi.
Yorulmaz sanırdım, kırılmaz, darılmaz…
Meğer o, her şeyi içinden yaşar,
bize sadece gülümsemesini gösterirmiş.
Bir keresinde gece çok hastaydım.
Ateşim çıkmış, sayıklıyorum.
Gözümü her açtığımda başucumda o vardı.
O gün anladım:
Annenin sevgisi, uykusuz gözlerinde bile saklıydı.
Büyüdükçe anladım onu…
Marketten dönerken taşınan torbada,
herkes için yapılan ama kendine kalmayan son dilimde,
ve en çok da;
hiç söylemeden yapılan binlerce fedakârlıkta…
Şimdi ben her zorlukta
"Annem olsa ne yapardı?" diye düşünürüm.
Çünkü o, her şeyi sessizce yapar ama
arkasında kocaman bir sevgi bırakır.
Anneler Günü bir gün,
ama annem...
O her günün içinde bir mucize gibi yaşıyor benim için.

Kamil Erbil