Dünya da gençmiş bir zamanlar... Taze,dipdiri,pürneşe...İki de evladı var imiş : biri İyi , diğeri Kötü adında...

Anlaşamazlarmış ya , yine de birinin yokluğu diğerinin yekpare varlığını manasız kılarmış. Engin ’’Dünya’’ ’ nın bu iki evladına düşen bu yalnızlıkta ’’asıl yalnızlığı’’ yaratmak , ata Dünya’nın mirasına tek başına hükmetmekmiş...

Dünya da rahatsız olmuş bu bu çekişmelerden. Yalın,saf,tarafsız bir evlat daha dilemiş. Kim bilir ,belki bütün bu çekişmelere,huzursuzluklara O son verebilir , tarafsızlığıyla bu ’taraflı mücadeleyi’ durdurabilir diye düşünmüş.

Sonunda ’İyi’ ve ’Kötü’ yü yanına çağırmış ata Dünya ... ’’ Size bir haberim var... Görüyorum ki birbirinize üstünlük kurma hevesinden vazgeçemeyeceksiniz. Karların beyazı ile gecenin zifiri karanlığına denk bir tezat içindesiniz... Ama ben bir ’ata’yım! Evlatlarımın birini diğerine yeğ tutamam. Bir evlat daha diledim ulu güçten ... Tarafsız olacak...Alamayacaksınız yanınıza...Belki gün gelecek bir arada tutacak sizi... Hadi bir an olsun mücadeleyi bırakın da O’nun adını siz koyun... ’’

Kötü haykırmış: ’’ ’FELAKET’ olsun adı!!! Karanlıklara bürünsün! Bedenleri tir tir titreten kasırga ; sessizliğe,huzura gem vururcasına çağlayan sel olsun! Alev olsun kavursun bir uçtan bir uca! Yaksın ... Diriltsin ve yine yaksın ! Kömür eylesin , dağlasın her yüreği ! Yıldırım olsun !!! Ansızın vursun ve yine yaksın ! Karartsın !!! ’’

İyi daha dingin... Fısıldıyormuş sanki... ’’Evet yıldırım olsun!!! ’’
’’ Yıldırım olsun...Zifiri karanlıklarda yalnızlığın yolunu aydınlatsın... Yalnızlığa ışık,korkuya ilaç olsun!!! Işık olsun ... Işığında yürünsün... Ansızın vursun...Bildirmeden vursun ...Vurduğu an yüreği de aydınlatsın,güldürsün !!! ’’


Sessiz kalmış Kötü...Ardından haykırmış tekrar: ’’Kızıl olsun adı !!! ’’ Kabil’in Habil’den aldığı can , söktüğü yürek kadar acı ; o yürekten akan kan kadar ’’kızıl karası ’’ olsun!!! Başa geldiğinde elde sökülen yürek kadar acı versin , can çekiştirsin çekene !!! ’’


’’Evet kızıl olsun ! ’’ demiş İyi ... Diyar diyar yeşeren düzlüklerinde açan ’gül kızılı’ olsun!!! Kan olsun ! Yüreğe can veren , doğdukça doğuran , nefes nefes çağlatan kan olsun! Bülbülün güle borcu kan ; güle armağanı kızıl olsun !!! ’’


...İşte detaylarda uzlaşamamış olsalar da iki aykırı evladı ’’söz’’de birleştiren evladın adı hala sır... Adı konmuş aslında, adı baki ,mana hala sır ... O günden bu yana İyi gündüzde , Kötü gece zifirinde hüküm sürmekte hala ...İyi beyazda,aydınlıkta ; Kötü siyahta saklı...Gündüzlerin gecelerle kovalamacası sürdüğü müddetçe bu iki evlat savaşacak...

Üçüncüsü mü?

O da şu yaşlı, beli bükük Dünyanın en tatlı felaketiymiş… Rivayet bu ya … Kimi kana kana içerken şerbetinden, kimi ömrünü bir zerresine heder etmiş…

O’nu paylaşamadılar ya , O iki evlada da ’aşk’olsun!!! Bu içilen şerbetin de adı AŞK olsun… Son evlat AŞK olsun ...






Mesut Yılmazoğlu / 3/1/2007