Gecenin en derin saatlerinde, şehrin gürültüsü uykuya dalmışken, kalbimde bir fısıltı yankılandı. Ne bir söz ne de bir dokunuş… Sadece varlığının bıraktığı izdi beni uyandıran. Sen orada mıydın gerçekten, yoksa hayalinle mi kandırıyordum kendimi?

Aşk, bazen gözlerin gördüğü değil, ruhun hissettiğidir. Adını söylemediğim, yüzünü çizmediğim halde tanıdığım bir his gibi. Göz göze gelmeden yaşanan, eller değmeden hissedilen bir sükûnetin içinde büyüyen o garip yakınlık…

Seninle hiç konuşmadım belki ama kalbim seninle defalarca konuştı. Sözcüklere dökülmeyen cümlelerde, gözkapaklarımın ardında kurduğum hayallerde, geceleri yıldızlara anlattığım sırların her satırında sen vardın.

Aşk bazen bir bekleyiştir; gelecekten umudu değil, geçmişten bir anı çağıran. Ve ben, seni hiç tanımadan sevmenin ne demek olduğunu senden öğrendim.

Çünkü bazen en gerçek aşklar, hiç yaşanmayanlardır.