Ruhum o kadar yorgun ki bedenimi terk edemez olmuş, ölmeyi bile berecemeyen bi adam oluvermiştim.

İnsanlar beni anlamkta hep zorlanmıştır. Ben mi farklıydım yoksa insanlar mı farklı, anlayamadım bir türlü.
Bu soru kafamın içini hep meşgul ediyordu.
Öyle ediyordu ki yaşamayı unuttum.
İnsan nasıl yaşardı ki, onu da bilmezdim.

Aslında ne yaşadığını o da bilmezdi. Kendini bildi bileli hep bir şeylere yetişmeye çalışıyordu, hiç de yetişememişti.
Çocukken kendini çocuk hissetmez, büyüdüğünde kendini büyük hissetmezdi.
Hep bedeni ve ruhu savaş içindeydi.

En çok şarkı dinlerken kendini buluyordu.
Gözlerini kapatıp, şarkı sözleri arasında kendini bulmaya çalışıyordu.
Bu kadar ruhsuz ve hayattan bıkmışken bir kadına vurulmuştu.

Onun için çok zordu.
Bilmezdi; âşık olunca ne yapılır, nasıl âşık olunur?
Onu da bilmezdi.
"Aşık olmak nedir?" onu da bilmezdi gerçi.

Ama onun gözlerine bakınca, şarkı sözleri olmadan da kendini bulabiliyordu.
Bu, hayatında ilk defa olmuştu.
O yüzden aşk sanardı.