28 Ağustos 1933

Hatırlayabildiğim kadarıyla. Hayatım boyunca. Kendimi her zaman yalnız hissettim. Hoşuma gidiyor mu yoksa alışmış mıyım bilmiyorum ama şunu biliyorum; yalnız olmak insana bir şeyler yaptırıyor. Sürekli kırgın ve öfke hissetmek sadece... seni yiyor...

29 Ağustos 1933

Aklım ona takılıp kaldı. Ela; yumuşak tenli, güzel gülüşü, kıvrımlı saçları, her bakımdan mükemmel. Onunla birlikteyken nasıl hissettiğimi, nasıl güldüğümüzü hatırlıyorum.
Artık sadece acı var. Ağır göğüs, huzursuz eller, dönüp duran, yanan, kötü düşünceler. Sessiz, soğuk, kimsesiz.
Sadece açlık. Sadece yalnızlık.
Çünkü Ela gitti.
31 Ağustos 1933
2 gündür yazmadığımı biliyorum. Bunun için kendime sinirli değilim. Ne zaman huzuru bulacağım? Artık bir önemi kalmadı.

Ben hiçbir zaman ikinci şanslara inanmadım ama Elaya baktığımda dünyam değişti. Her kahkaha, her kısa bakış, derinlere gömdüğüm acı katmanlarımı açığa çıkarıyor gibiydi; sanki onun kırık kısımlarımı görebilen ve bir şekilde iyileştirebilen tek kişi oydu. Sadece onun için değil, bir daha asla hissedeceğimi düşünmediğim bir sıcaklıkla bakıyordum ona; sanki yıllar sonra aldığım ilk nefes gibi onun güzel gözlerinin çekimine karşı güçsüzdüm.
1 Eylül 1933
Artık dairenin içinde bir hayalet gibi dolaşıyordum; sessiz, mesafeli, zar zor. Buzdolabı uğultu yapıyor. Televizyon titriyor. Saat tik tak ediyor. Kendim olmasam bile zamanın hala var olduğunun kanıtı.
Çok fazla uyuyorum ya da hiç uyumuyorum. Tat almadan yiyorum. Sırf sessizliği bozmak için konuşuyorum ama sesim sanki bir yabancıya aitmiş gibi geliyor.

Kimse gelmiyor. Kimse hatırlamıyor.

Belki haftalar önce ölmüştüm ve zaman henüz gitmeme izin vermemiştir.

2 Eylül 1933

Kendimi bunu yapmaktan, intihar etmekten alıkoydum. Ama bu sadece beni hayatta bırakmadı, aynı zamanda iki polis memurunu Öldürdüm. İkisini de vurdum. Bunun olmaması gerekiyordu. Doktorlar psikoz geçirdiğimi söylediler, bu da cezamın benim için çok zor olmayacağı anlamına geliyor.
Hayatımın geri kalanını hemşirelerin ve doktorların benimle ilgilendiği bir akıl hastanesinde geçirmek zorundayım. Kitabımı bitirmeme izin verdiler ve bu bana çok yardımcı oldu. Sadece kendim için mutlu bir son yazdım. Şimdi daha iyi hissediyorum. Hala bu tekerlekli sandalyeye sıkışmış olsam da kendimle daha barışık durumdayım, ama bunu artık kabul ediyorum. Yine de o iki memuru vurduğum için kendimi asla affedemem, ama artık etrafımda beni destekleyen çok fazla insan var, bu yüzden iyi olacağımı düşünüyorum. Doktor Cem bana akıl hocalığı yapıyor ve ilerlememi izliyor. Ona sahip olduğum için şanslıyım. Ela ara sıra beni ziyaret ediyor, doktorlar izin verdiğinde. Hala onun ziyaretlerinin benim için çok istikrarsızlaştırıcı olduğunu ve ilerlememi engellediğini düşünüyorlar. Her seferinde buraya geldiğinde hayatını berbat ettiğim için ne kadar üzgün olduğumu söyleyip duruyorum. Sonra sadece biraz gülüp bana bu kadar aptal olmayı bırakmamı söylüyor, ama bana her baktığında gözlerinde ona verdiğim zararı görebiliyorum. Onun için orada olan ve ona iyi davranan yeni bir arkadaş buldu. Onun için mutluyum, ama bir daha asla geri dönmeyeceklerini bilerek geçirdiğimiz güzel anları özleyeceğim.
Bence bu kitabı kapatmak için iyi bir zaman. Hayatımı sonsuza dek değiştirdi.