0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
246
Okunma
Her şeyde kendimizi geliştiriyoruz; bilimde, sanatta, teknolojide… Ama sevgi konusunda giderek köreliyoruz. Bencilleşiyoruz, yüreğimizin kapılarını kapatıyoruz. Sözde hepimiz sevgiye değer veririz, ama onu en sert taşlara çalmaktan da geri durmayız.
Empati yapmayı öğrenmediğimiz sürece, bu kısır döngüde kaybolmaya mahkûmuz. Oysa küçücük şeyler mutluluk sebebi değil midir? Sıcak bir tebessüm, ansızın akla düşmek, var olduğunu hissetmek… Bunlar, hayatın içindeki en kıymetli anlar değil midir?
Sevgi, yalnızca sözde kaldığında eksilir. Paylaştıkça büyüyen, çoğaldıkça anlam kazanan bir değerdir. Belki de gerçekten gelişmek için önce içimizdeki sevgiyi büyütmeli, başkalarının yüreğine dokunmayı öğrenmeliyiz. Çünkü insanı insan yapan, yüreğinde taşıdığı sevgidir.
5.0
100% (1)
