Bir çocuk edasıyla dolaşırken, vurgun yemiş gibiyim
Gözlerimdeki ışık bir zamanlar güneşti,
Şimdi soluk bir akşam hüznüne dönüştü
Sözlerim susmuş, kelimeler bana küsmüş sanki
Derinlerimde yankılanan bir fısıltı var,
Beni geçmişin yollarına çağıran

Vazgeçiyorum artık geçmişin yükünden,
Çünkü ne tutunabildim ona, ne de özgür kalabildim
Umut çiçeklerim solmuş belki ama
Toprak hâlâ nefes alıyor,
Yeni tomurcuklar açabilir bir gün, kim bilir?

Narin bir kelebek gibiydi ruhum,
Kanatlarım ateşe atıldı,
Alevlerin içinde savruldum, küle döndüm
Ama belki de kül olmak, yeniden doğmanın ilk adımıdır
Rüzgârın yönü hep değişir,
Ben de onunla birlikte süzülebilirim bir gün

Yollarıma engel koyanlar var,
Düşlerime prangalar vuranlar
Ama içimde hâlâ bir kıvılcım,
Gözlerimde bir ışık var, sönmemeye direnen

Aradığım benliğim benden hesap sorarken
Verecek cevaplarım yok belki
Bir gün bulacağımı biliyorum
Çünkü kaybolmak, bazen yeniden var olmanın başlangıcıdır

Yalnızlık ve çaresizlik hep yanı başımda,
Gökyüzü hâlâ geniş, yıldızlar hâlâ parlak
Ve ne zaman umut arasam,
Uzaklardan bile olsa bir ışık beliriyor

Yolum uzun,  bilinmezliklerle dolu
Ben yürümeye devam edeceğim,
Çünkü her gecenin sonunda,
Güneş bir kez daha mutlaka doğacak.