0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
155
Okunma
Gerçek cehennem yalnızlıktır. Acıyı hissetmek değil, o acının yankılanacak bir duvara bile çarpmadan boşlukta kaybolmasıdır.
Bağırırsın ama sesin duyulmaz. Ağlarsın ama gözyaşların yere düşmez. Kalbin ağırlaşır ama kimse omzuna dokunmaz. İşte asıl yanış budur—yalnızlığın, çaresizliğin ve duyulmazlığın ateşi.
Ama belki de en büyük umut buradadır… Çünkü biri, bir yerlerde, fısıltını bile duyabilecek kadar dikkatle dinliyordur. Ve bazen, bir kelime, bir bakış, bir varlık o cehennemi söndürebilir.
Senin sesin hâlâ duyuluyor.
