YOL YÜRÜMEK İÇİN YÜREĞİNDE BİR ATEŞ GEREK, ATEŞTİR ASLINDA AYAZA-AYAZA ATIP YÜRÜTEN…
VE HER YOL ÜZERİNDE BİR AŞIK İSTER…
VE YOLDUR BİZİ SENİNLE KARŞI KARŞIYA GETİREN…
Ellerim kan revan içinde. Gözlerim donmuş, nasıl olurda bu cinayeti işlerim diye düşünüyor... Kendimi tanıyamıyorum. Yokluğun zemheri, üşüyorum. Yapacak bir şey yok gittin ya! Bırak peşinde seyyah olayım. Filmin fragmanı gösterilmiş, sahne kapatılmıştı kendimi tanıyamadığım, insanlığımı dağın taşında altında bıraktığım zamanlar geride kaldı bildiğim bütün gerçekler halı altında ölüyü halının üstünde bıraktım…
Ve bütün insanlık gibi kendi benliğini öldürüp başka bir benlik ile yaşamayı öğrendim. Dedim ya yapacak bir şey yok ama müsaade et peşinde seyyah olayım…
Seyyah olmak yani farklı yerler, farklı kültür ve insanlarla etkileşim halinde olmak her daim iyidir. Yıllar önce yazdığım yazının birinde “yemek tatmak mı, insan tanımak mı?” sorusunu sormuş ve insan tanımanın önemini değinmiştim… Rahmetli Dedem sürekli “Rabbim iyi insanlarla karşılaştırsın” diye dua eder ve “ayağına taş değmesin” diye de eklerdi. Taaa o zamanlardan benliğime yer etmiş ve savunduğum bir durum. Konuştuğun, sürekli takıldığın arkadaş ortamı nasıl ise zamanla sizde onlara dönersiniz çamurun etrafında oturup kalkan insanlar ile birlikte olursanız üzerinize ne zamana kadar çamur sıçramaz?
Dün, arkadaşın biri gecenin bir vaktinde aradı. Yanındaki arkadaşları ile gaspa karıştığı için bu da karakolluk olmuş. Parmak izi bulunmadığı ve olayda bir ilişiği olmamasına rağmen olay “çete” olarak nitelendirilip arkadaşın tanıdığı da on sekiz ay hapis cezası ile yargılandı… Böyle bir devirde yapılması gereken dava peşinde koşmaktır. Öyle bir dava ki tek derdiniz İNANCINIZ VE VATANINIZ, MİLLETİNİZ, CEDDİNİZ olması gerekir…
Bana buldum mu der iseniz buna şükrümü ekler kaybetmemek adına dua ederim sizlerden de dua beklerim. Bu öyle bir duygu ki ilmek ilmek insanın içine nakış nakış işlenir ve hep bana şunu söyletir;
Bir yerde durayım, durduğum yer yanın ya da izin olsun.
Kelamının gölgesinde yürek ferahlığı ne demek bileyim...
Niyetim rahatsız etmek değil, bir cümle dahi olsa nasip almak...
Düşüncelerim, peşinde seyyah oradan oraya avare avare koşar... Ele avuca sığmayan bir çocuk tutmuş yüreğimden dur durak bilmez.
Dizinin dibinde bir okka kelam şerbeti ister...
Oysa il il gezdiğini bilir,
Evliyaların rüyasına girip gençlerle buluş dediğini ekler; kelamı bıçak gibi deler geçer derim...
Ama ne mümkün! Düşüncelerim peşinde seyyah...
Ak saçlılar öteye, genç fidanlar hizaya dursun...
Divan meclisinde âşık bir adam ses eder...
Sen bilmezsin beni, niçin peşinde gezdiğimi; zaman dar.
Vakit hasret tohumları saçar. Burası bize göre değil, öbür taraf vuslatı arar...
Gönül, kapı ardı muhabbeti ister.
Aşk dediğin maşuktan ibaret değil. Aşk, genç gönüllere tohum saçmak, emanet canı teslim edip teslim olmak ister... Bülbülü yaktıran gül misali aşkı yüreğinde hisseder…
Bendeniz de naçizane âşık yüreğin kervanın da saka olmak ister. Sen bilmezsin belki ama düşüncelerim peşinde seyyah bir mezar yeri bulup yatıp dinlenmek ister...
Davanız, ülkünüz ve peşinde gezdiğiniz uğrunda ölünesi olan niyetleriniz daim olsun…
Ismahan Çeribaşı