2
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
232
Okunma
Yaşamın, beni savunmasından yoruldum.
Kahkahaların ardında gizlenen hüzün,
Yüreğimin rıhtımında kendini güçlü gösterme çabanın boşa çıkması,
Gözündeki buğulu bakış,
Nefes alma çabaların...
Yılların verdiği yorgunluk ve kimsesizlik.
Kendini yalnızlığa mahkûm ediyorsun.
Ne zamana kadar kaçacaksın?
Kendini ne kadar yıpratmam lazım?
Soyutluyorsun, cezalandırıyorsun içindeki kız çocuğunu.
Ne zaman bitecek bu yaşadığın kargaşalar?
Ellere melhem olma çaban,
Bir gün "Bende varım, yaşıyorum, nefes alıyorum" diyecek misin?
Seni dizelere yazayım dedim, kelimeler yetersiz kaldı.
Nasıl anlatılır? Kendine eşdeğer biri?
Bilemedim, yazdıkça kalemde mürekkep kalmaz,
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz